ارزیابی پتانسیل بیابان زایی در استان خراسان رضوی با تکنیک شبکه بندی

در حال حاضر بیابان زایی به عنوان یک معضل جدی در بسیاری از کشورهای جهان میباشد. ارزیابی درست از وضعیت و آسیب پذیری بیابان زایی، ابزاری مفید برای مدیریت بهتر و تمرکز اقدامات مدیریتی در بخشهای تحت خطر آن است. در تحقیق حاضر سعی بر آن شده است که با استفاده از مهمترین پارامترهای موثر در بیابانزایی و تلفیق آن با تکنیک شبکه بندی، به اولویت بندی مکانی خطر این پدیده به منظور مدیریت پایدار در استان خراسان رضوی پرداخته شود. به همین منظور عوامل مختلف محیطی در غالب پنج معیار اصلی اقلیم، کاربری اراضی، پوشش گیاهی، واحدهای زمین شناسی و هدایت الکتریکی آب زیرزمینی دسته بندی گردید. با توجه به مقایسه زوجی معیارهای به کار گرفته شده و بررسیهای انجام گرفته بر روی این معیارها، مهمترین عوامل تاثیرگذار در شناسایی پتانسیل آسیبپذیری بیابانزایی منطقه، بهترتیب معیارهای اقلیم و کاربری اراضی با اهمیت وزنی 0/412، 0/259 تعیین گردید. سپس درون هر شبکه به منظور افزایش دقت فاصله تاثیر عوامل مختلف، مقدار احتمالاتی این معیارها مقایسه شد و درنهایت نقشه نهایی با درونیابی مجموع شبکه ها با ارزیابی دقیق، سریع و جامعی از پتانسیل بیابان زایی منطقه به دست آمد.

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، شبکه بندی ، تحلیل سلسله مراتبی ، خراسان رضوی