بررسی اثر بخشی درمان نامیدن در بیماران مبتلا به آفازی پیشرونده اولیه و تعیین الگوهای ثبات و تعمیم نتایج آن

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 590

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

STMED17_098

تاریخ نمایه سازی: 9 آذر 1398

چکیده مقاله:

مقدمه و هدف: آفازی پیشرونده اولیه، یکی از انواع دمانس فرونتوتمپورال است که شبکه های زبانی را درگیر میکند، بیماران با آفازی پیشرونده اولیه از کاهش کلی در توانایی ارتباطی رنج میبرند، که یکی از متدوال ترین و پایدارترین موارد در انواع آفازی پیشرونده، نقایص نامیدن میباشد. مطالعات اخیر ارزش بالقوه درمان نامیدن جهت کاهش مشکلات فراگیر در این گروه را تایید کرده اند. اکثر درمانها بر نامیدن در سطح کلمه تمرکز داشته و تعداد کمی به اثربخشی آنها در بافت گفتمان پرداخته اند و اطلاعات اندکی در این زمینه در دسترس میباشد. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی تلفیق گفتمان در درمان نامیدن سلسه مراتب راهنمایی معنایی/ واجی در این بیماران میباشد.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای مورد- منفرد، سه بیمار دارای آفازی پیشرونده اولیه، با توجه به مشکلات بارز بازیابی واژه، وارد درمان شدند. جهت تشخیص و طبقهبندی بیماران، مقیاس زبانی آفازی پیشرونده در زبان فارسی تهیه و برخی از ویژگیهای روانسنجی آن بررسی شد. بیماران در دو فاز متوالی تحت درمان منفرد (سلسه مراتب راهنمایی معنایی / واجی) و درمان تلفیقی (سلسه مراتب راهنمایی معنایی/ واجی در بافت گفتمان) قرار گرفتند. هر یک از فازها شامل 3 جلسه ارزیابی خط پایه (در طول سه هفته) و 16 جلسه 60 دقیقهای مداخله (طی 8 هفته، دوبار در هفته) بودند که توسط یک مرحله وقفه دوهفتهای از هم جدا می شدند. پس از اتمام کامل برنامه درمانی بازیابی واژگانی، جهت بررسی پایداری درمان، دو هفته نیز فاز پیگیری درنظر گرفته شد. برای بررسی اثربخشی درمانها، 150 تصویر محقق ساخته 3) فهرست همگن) در طول فازهای مداخله و پیگیری (10بار) مورد ارزیابی تکرار شونده قرار گرفتند. داده های حاصل از مطالعه با استفاده از آمار توصیفی تحلیل دیداری و روش آماری WEST و شاخص PND محاسبه شد.یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که بطور کلی درمان نامیدن در آفازی پیشرونده اولیه (بدون در نظر گرفتن نوع درمان)، در طی مطالعه باعث افزایش توانمندی نامیدن در بیماران شده است(.(p=0/000 همچنین نتایج حاکی از آن بود که درمان تلفیقی نسبت به درمان منفرد، بطور معناداری بر هر 3 فهرست تصاویر موثراست(.(p=0/000 در درمان نامیدن منفرد نتایج نشان میدهند که اگر چه درمان تصاویر درمانی در دوره نامیدن منفرد، باعث پیشرفت نامیدن شده است ولی این تفاوت در همه بیماران معنادار نیست(.(p> 0/05 تعمیم دهی به دنبال ارائه درمان تلفیقی در تصاویر درمان نشده معنادار است(.(p=0/000 تعمیم دهی به دنبال درمان منفرد هم رخ میدهد ولی این تفاوت معنادار نیست. در بررسی ثبات در مواردی افت عملکرد مشاهده میشود ولی به سطح پایه برنمیگردد.نتیجه گیری: بطور کلی بدون در نظر گرفتن نوع درمان، علیرغم پیشرونده بودن اختلال، اثرات مثبتی مبنی بر افزایش توانمندی نامیدن در بیماران مشاهده شد. از طرفی درمان تلفیقی میتواند بعنوان یک درمان موثر همراه با درجات مطلوبی از ثبات و تعمیم در درمان نقایص نامیدن بیماران آفازی پیشرونده مطرح باشد. با توجه به این که مطالعه حاضر جزء اولین مطالعه ها در بررسی درمان نامیدن در سطح گفتمان در این گروه از بیماران میباشد، یافته ها از اهمیت و معناداری بالینی و تئوری این رویکرد حمایت میکنند و پایهای جهت پژوهشهای گسترده و متعدد در این زمینه فراهم مینماید.

نویسندگان