معرفی پروتکل درمان تلفیقی کنترل بازداری و نامیدن بدون خطا برای کاهش نقایص بازیابی واژگانی در بیماران مبتلا به آفازی

مقدمه: یکی از علل اصلی نقایص بازیابی واژگانی در بیماران مبتلا به آفازی، کاهش کارآیی سیستم کنترل بازداری بدنبال آسیب مغزی است که اغلب با تداخل فعالسازی همزمان آیتم های معنایی و واجی مشخص میشود که منجر به بروز پارافازی معنایی و پارافازی واجی می گردد. گزارشهای موردی درباره این بیماران نشان می دهند که نقایص کنترل بازداری و نقایص زبانی اغلب در افراد مبتلا به آفازی هم رویداد هستند و منجر به بازیابی کند و بیدقت واژگان نسبت به افراد سالم میگردد. در این پژوهش مقدماتی به معرفی یک پروتکل درمانی تلفیقی بر مبنای تکالیف کنترل بازداری و روش نامیدن بدون خطا برای کاهش نقایص بازیابی واژگانی در بیماران مبتلا به آفازی پرداخته شده است.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 7 بیمار مبتلا به آفازی ناروان تحت درمان با پروتکل درمان تلفیقی به مدت 12 جلسه در چهار هفته متوالی قرار گرفتند. جهت ارزیابی عملکرد بازیابی واژگانی بیماران از آزمونهای نامیدن تصویری موازی (PPNT)، تکلیف تکرار کلمه /ناکلمه (WR/NWR)، تطابق تصویر-کلمه واجی و معنایی (WPMs/p)، آزمون استروپ و شاخص کفایت ارتباطی استفاده شد. بیماران در مراحل قبل و بعد از درمان و یک ماه بعد از درمان ارزیابی شدند.یافته ها: نمرات آزمونهای نامیدن تصویری موازی، تکلیف تکرار کلمه/ناکلمه، تطابق تصویر-کلمه، آزمون استروپ و شاخص کفایت ارتباطی بیماران در طول زمان بهبود پیدا کرد .( 0/05برای متغیرهای آزمون نامیدن در مرحله پس آزمون اندازه اثر بزرگ ، آزمون استروپ در مراحل پس آزمون و پیگیری اندازه اثر متوسط، تطابق تصویر کلمه (واجی) در مرحله پیگیری اندازه اثر متوسط مشاهده شد. اندازه اثر بزرگ برای متغیرهای PPNT وNWR در ارزیابی بعد از درمان، اندازه اثر متوسط در ارزیابی پیگیری در متغیرهای WR، WPMp و تداخل گزارش شد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه مقدماتی نشان داد که درمان تلفیقی منجر به بهبودی در عملکرد بازیابی واژگان در بیماران مبتلا به آفازی میشود.

کلیدواژه ها:

آفازی ، نقایص بازیابی واژگانی ، سیستم کنترل بازداری ، درمان نامیدن بدون خطا