بررسی رابطه ی بین امید به زندگی و شادکامی در دانشجویان دانشکده ی توان بخشی دانشگاه جندی شاپور اهواز

مقدمه:پیشرفت هر جامعه وابسته به توان علمی و مهارتهای حرفه ای افراد تحصیل کرده است.یکی ازراههای کسب مهارت حرفه ای حوزه آموزش در دانشگاه هاست.عوامل متعددی بر آموزش تاثیر میگذارد که امید به زندگی میان دانشجویان یکی از عوامل تعیین کننده در بهبود وضعیت آموزشی و متعاقبا بهبود سلامت جامعه است.مطالعات متعددی در مورد تاثیر امید به زندگی و شادکامی در دانشجویان رشته های پزشکی انجام شده است اما با توجه به نقش مهم توانبخشی در نظام سلامت و ضرورت تربیت متخصصان حرفه ای در حوزه های توانبخشی ،مطالعه ای به این منظور انجام نشده است.از این رو در این مطالعه بر آنیم تا امید به زندگی و شادکامی را در دانشجویان رشته های توانبخشی اهواز بررسی کنیم تا در صورت لزوم تغییرات در نظام آموزشی فراهم نماییم تا در پیشرفت جامعه گامی برداشته باشیم. روش: .با استفاده از نمونه گیری در دسترس تعداد 466 نفر از دانشجویان رشته های مختلف توانبخشی انتخاب شدند.در این پژوهش از 6پرسشنامه ی امید به زندگی اسنایدر و شادکامی آکسفورد استفاده شد.تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss انجام شد. نتیجه گیری: با توجه به معنادرا بودن رابطه ی بین امید به زندگی و شادکامی در دانشجویان توان بخشی، پیشنهاد می شود مسئولان دخیل در روند آموزش دانشجویان ،با اعمال تغییرات لازم در پروتکل های آموزشی ،دور اندیشی مناسب در زمینه های مختلف را به عمل آورده تا میزان شادکامی و به دنبال آن امید به زندگی را ارتقا بخشند و بیش از پیش شاهد جامعه ای پویا که در شرایط پایدار و امن به دنبال رویکرد های به روزتر و باکفایت تر،جهت ارتقای سطح علمی جامعه است،باشیم.