بررسی ارتباط پارامترهای اکوستیکی آشفتگی بسامد صدا وحداکثرزمان آواسازی با با شدت گفتارفلجی در بیماران پارکینسون

گفتارفلجی از جمله آسیب های سیستم کنترل حرکتی گفتار اسیت که در بیماری های نورولوژیکی از جمله پارکینسون سیستم گفتاری را در درجات مختلف تحت تاثیر خود قرار می دهد.از آنجایی که سیستم گفتاری سیستمی دقیق و حساس است و زودتر از دیگر سیستم ها به تغییرات سیستم مرکزی(بیماری های نورولوژیکی) واکنش می دهد هدف از این مطالعه بررسی سیستم گفتاری بیماران پارکینسون دارای گفتارفلجی با استفاده از پارامتر های اکوستیکی آشفتگی بسامد صدا و حداکثرزمان آواسازی و بررسی ارتباط این دو متغیر با شدت گفتارفلجی می باشد تا با استفاده از آن بتوان از از طریق تشخیص شدت گفتارفلجی از میزان درگیری سیستم گفتاری این بیماران مطلع شد و با تشخیص زودهنگام از گسترده شدن بیشتر علایم جلوگیری کرد.روش:12بیمار پارکینسون دارای گفتارفلجی در این مطالعه شرکت داده شدند.پس از تشخیص نوع و شدت گفتار فلجی توسط دو آسیب شناس گفتار و زبان ؛ ضبط صدا در محیطی فاقد نویز و از طریق تمرین کشیده گویی واکه آ انجام شد.آنالیز های اکوستیکی با استفاده از نرم افزار پرت انجام شد.نتایج:در نتیجه این مطالعه بین متغیرهای حداکثر زمان آواسازی و آشفتگی بسامد صدا با شدت گفتارفلجی بیماران ارتباط معناداری مشاهده شد .به این صورت که بین متغیر حداکثر زمان آواسازی و شدت گفتارفلجی همبستگی منفی 0,71)(؛(r=وبین متغیر آشفتگی بسامد صدا با شدت گفتارفلجی همبستگی مثبت (r=0,56) مشاهده شد.بنابراین با افزایش شدت گفتارفلجی حداکثر زمان آواسازی بیماران پارکینسون کاهش یافته وآشفتگی بسامد صدا افزایش می یابد.نتیجه گیری:در نتیجه این مطالعه متغیر های آشفتگی بسامد صدا و حداکثر زمان آواسازی متغیرهای مناسبی به منظور آگاهی از میزان درگیری سیستم گفتاری از طریق تشخیص شدت گفتارفلجی در نظر گرفته شند.

کلیدواژه ها:

گفتارفلجی ، آشفتگی بسامد صدا ، حداکثرزمان آواسازی ، پارکینسون