بررسی مقیاس آکوستیکی آواسازی دیادوکوکاینزی حنجره ای در شدتهای مختلف گفتار فلجی هایپوکینتیک ناشی از بیماری پارکینسون

مقدمه: گفتار فلجی اختلال عصبی-عضلانی است که با ایجاد نقص درروند برنامه ریزی حرکتی؛ اجرا و کنترل حرکتی، سرعت، قدرت، دقت و پایداری حرکات لازم در تولید گفتار را با مشکل روبه رو میکند. گستره مشکلات ناشی از گفتار فلجی می تواند خفیف تا ناتوانی کامل در صحبت کردن باشد. یکی از بیماریهای پیشرونده با میزان شیوع 0,3 درصد بیماری پارکینسون است که 90 درصد افراد مبتلا، دچار گفتار فلجی هایپوکینتیک میباشند. افراد مبتلابه گفتار فلجی هایپوکینتیک مشکلات بسیاری در سیستم آواسازی نشان میدهند، هدف این مطالعه بررسی دیادوکوکاینزی حنجره ای به عنوان مقیاس آکوستیکی آواسازی در گفتار فلجی هایپوکینتیک ناشی از بیماری پارکینسون در شدتهای مختلف گفتار فلجی میباشد.مواد و روشها :مطالعه حاضر مطالعه ای توصیفی تحلیلی و غیر مداخلهای است. جامعه پژوهش شامل 15 مرد مبتلابه پارکینسون شهر اهواز بودند که در سه گروه شدتی قرار گرفتند. افراد مبتلابه پارکینسون به روش نمونه گیری در دسترس با تشخیص قطعی پارکینسون توسط پزشک مغز و اعصاب و تشخیص قطعی گفتار فلجی به وسیله پروتکل دافی توسط دو نفر گفتار درمان باتجربه در حیطه اختلالات حرکتی گفتار انجام شده و شدت گذاری برحسب نمره 3-1 انجام شد، نمونه گیری در اتاقک آکوستیک انجام گرفت. تکلیف شامل تکرار سه مرتبه به صورت سریع، دقیق و متناوب هجاهای /ha/و / a/ بود. اطلاعات به دست آمده با استفاده از SPSS22 تحلیل شد.یافته ها: افراد دچار گفتار فلجی هایپوکینتیک با میانگین سنی 63 سال در ارزیابی صوت شرکت داشتند. نتایج این مطالعه نشان دادند که میانگین سرعت دیادوی حنجره ای بین گروه افراد مبتلابه گفتار فلجی و گروه هنجار تفاوت معنادار داشت و همچنین بین گروه با اختلال خفیف با گروه دارای اختلال شدید تفاوت معنادار دیده شد.نتایج: پارامتر آکوستیکی آواسازی دیادوی حنجره ای متاثر از سرعت گفتار است که بدلیل ماهیت بیماری پارکینسون سرعت دستخوش تغییر می گردد لذا LDDK میتواند مقیاسی کمک کننده در تشخیص مشکلات آواسازی در افراد دچار گفتار فلجی هایپوکینتیک باشد.

کلیدواژه ها:

دیادوکوکاینزی حنجره ای ، شدت گفتارفلجی ، پارکینسون ، گفتار فلجی