بررسی ویژگی های گفتار و صوت در بیماران پارکینسون و روش های درمانی

مقدمه: پارکینسون نوعی اختلال عصب شناختی است که به سبب کاهش پیش روندهء دوپامین با نقوص متنوع حرکتی و غیر حرکتی همراه است. هدف از مقاله حاضر، مروری بر نتایج پژوهش های انجام شده پیرامون بررسی مشکلات گفتاری و صوتی بیماران پارکینسون و روش های درمانی موجود می باشد.روش بررسی: با جستجوی در مقالات چاپ شده بین سال های1996 تا 2018، ویژگی های گفتاری و صوتی در بیماران پارکینسون و روش های درمانی موجودرا مرور کرده ایم.یافته : هر کدام از زیر سیستم های گفتاری ممکن است تاثیر پذیرفته از بیماری پارکینسون باشد. مشخصه های رایج دیزارتری کم-جنبشی شامل؛ فرکانس پایه پایین، زیروبمی و بلندی یکنواخت، کاهش تکیه، سرعت متغیر، تولید ناگهانی، مکث نامناسب، کاهش وضوح گفتاری با فقدان تولید دقیق صداها و الگوهای آهنگ نامناسب، صوت نفس آلود و خشن است.در نتیجه نحوه ارتباط فرد را تحت تاثیر مستقیم خود قرار می دهد. روش های درمانی شامل؛ درمان دارویی، جراحی، درمان رفتاری و درمان ترکیبی است. درمان دارویی، درمانی استاندارد برای بیماران پارکینسونی است. رایج ترین گزینه درمان دارویی تجویز لوودوپا یا ال-دوپا می باشد. درمان جراحی بر نقص های حرکتی درشت و غیر گفتاری نتایج موفقیت آمیزی نشان داده است، ولی در کاهش و درمان علائم اختلال گفتاری کمتر اثر بخش بوده است. گفتار درمانی به عنوان درمان رفتاری سبب هماهنگی تنفس، آواسازی و تولید می گردد. روش((LSVT روشی استاندارد و موثر واقع شده برای بیماران پارکینسونی است. آسیب شناس گفتار و زبان طی این روش، سعی در آموزش مستقیم افزایش بلندی صدا، تولید دقیق تر، و تنوع در زیروبمی و بلندی درمیان سایر پارامتر ها دارد.نتیجه گیری: مشکلات پیش رونده گفتار و صوت در این بیماران اجتناب ناپذیراست. به طور معمول درمانی که بیماری را به طور کامل بهبود یا از پیش رفت آن بازدارد، وجود ندارد. ولی اثر بخش ترین درمان طی تحقیقات اخیر گفتار درمانی در ترکیب با درمان دارویی بهینه است.

کلیدواژه ها:

بیماری پاکینسون ، مشکلات گفتاری و صوت ، دیزارتری کم جنبشی