اثر روش درمانی لی سیلور من روی شاخص معلولیت صدا در افراد پارکینسون با شدت ملایم

مقدمه: اختلال پارکینسون، یک اختلال مزمن پیشرونده عصبی است. بسیاری از بیماران مبتلا به پارکینسون انواع اختلالات صدا و گفتار را در طول دوره این بیماری نشان می دهند. پرسشنامه شاخص معلولیت صدا ) VHI ( یک پرسشنامه درک از خود برای ارزیابی اختلالات صدا می باشد. بنابراین درمان در مراحل اولیه ممکن است اثرات مفیدتری نسبت به مراحل بعدی داشته باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر درمان لی سیلورمن برشاخص معلولیت صدا در بیماران پارکینسون با شدت کم است. روش بررسی: این مطالعه مداخله ای بر روی 23 بیمار پارکینسون انجام شد که به صورت تصادفی به دو گروه با درمان ) PD-T ( شامل 13 نفر و بدون درمان ) PD-NT 10 نفر تقسیم شدند. گروه سوم شامل 13 نفر فرد طبیعی که اختلالات صدا و گفتار نداشتند و با گروه بیمار به لحاظ سن ) 50-65 سال(، جنس و تحصیلات همسان شده بودند، بود. پرسشنامه ( VHI یکروز قبل از درمان و یکروز بعد از درمان در گروه PD-T و در زمان مشابهی در گروه های PD-NT و طبیعی انجام شد. یافته ها: گروه بیماران پارکینسون قبل از درمان در مقایسه با گروه طبیعی ضعف چشمگیری را نشان دادند ) P≤ 0.001 (. روش LSVT منجر به بهبودی نمرات VHI در گروه PD-T شد ) P≤ 0.001 ( اگرچه بهبودی درگروه PD-NT مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که روش LSVT احتمالا از طریق خود تنظیمی و خودکنترلی منجر به کاهش نمرات پرسشنامه VHI و زیرمجموعه های آن در بیماران پارکینسون با شدت کم می شود.

کلیدواژه ها:

روش صوت درمانی لی سیلور من ، بیماری پارکینسون ، اختلال صوت