بررسی ارتباط درک نحوی و شدت بیماری در بیماران مبتلا به پارکینسون فارسی زبان

رابطه بین مغز و زبان همواره یکی از مهمترین سوالات حوزه عصب شناسی زبان بوده است. بیشتر این مطالعات بر اهمیت قشر مغز در پردازش زبان تاکید کرده و نقش بخشهای زیر قشر مغز در پردازش زبان نادیده گرفته شده است. با توجه به مطالعات محدود در مورد اهمیت ساختارهای زیر قشری در بازنمایی زبان، انجام مطالعات بالینی بیشتری در این زمینه ضروری به نظر میرسد. هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط بین درک نحوی و شدت بیماری در بیماران مبتلا به پارکینسون فارسی زبان بود. این مطالعه از نوع مقطعی، توصیفی- تحلیلی است که با استفاده از پرسشنامه MMSE و بخش درک نحوی آزمون زبان پریشی (BAT) و چک لیست شدت بیماری پارکینسون UPDRS و چک لیست شدت بیماری (Modified Hoehn and Yahr staging) انجام گرفت. افراد شرکتکننده در این مطالعه شامل 20 بیمار مبتلا به پارکینسون و 20 سالمند طبیعی بودند و دادهها با استفاده از نرم افزار spss20 مورد آنالیز قرار گرفتند. با توجه به یافته های حاصل از این پژوهش، تفاوت معناداری بین دو گروه پارکینسون و افراد طبیعی در درک نحو نشان داده شد. همچنین اختلاف آماری معنیداری بین میانگین نمرات درک نحوی در مراحل مختلف بیماری وجود داشت. به عبارتی دیگر با پیشرفت بیماری، درک نحوی همچنان کاهش یافت.

کلیدواژه ها:

پارکینسون ، درک نحوی ، شدت بیماری ، اختلال زبان