اثربخشی درمان مبتنی بر آرام سازی حالت بر طرحواره های ناسازگار و خودکارآمدی نوجوانان دختر در خانواده های طلاق

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر آرام سازی حالت بر طرحواره های ناسازگار اولیه و خودکارآمدی نوجوانان دختر در خانواده های طلاق بود.روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان دختر در خانواده های طلاق در اصفهان در سال تحصیلی 1397-1398 بود. نمونه آماری30 نفر از این نوجوانان بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایشی 15) نفر) و گواه 15) نفر) گمارده شدند . هر دو گروه ابتدا پرسشنامه های طرحواره های ناسازگار اولیه و خودکارآمدی را تکمیل کردند و سپس گروه آزمایشی در جلسات درمان گروهی مبتنی بر آرام سازی حالت طی 10 جلسه شرکت کردند. در این مدت گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. سپس پرسشنامه های ذکر شده دوباره توسط هر دو گروه تکمیل گردید.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر آرام سازی حالت بر طرحواره های ناسازگار، تنظیم هیجان و خودکارآمدی موثر است. به گونه ای که میانگین نمرات طرحواره های ناسازگار کاهش معنادار و خودکارآمدی افزایش معناداری را در پس آزمون در گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل نشان داد.نتیجه گیری: آموزش درمان مبتنی بر آرام سازی حالت بر طرحواره های ناسازگار و خودکارآمدی نوجوانان در خانواده های طلاق تاثیر دارد و می تواند به عنوان یک روش مفید درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر آرام سازی حالت ، طرحواره های ناسازگار ، خودکارآمدی