مفاهیم و مصادیق پایداری محیطی در ساختارهای عمودی

سهم کثیری از تخریب زمین و مصرف انرژی مربوط به ساختمان ها می باشد، بنابراین روند روبه رشد جمعیت، بازنگری کلی در شهرسازی آینده را می طلبد. به عبارت دیگر شهرسازی افقی امروزی با افزایش وسعت، مشکلات ترافیکی، انرژی و اتلاف زمان قادر به تحمل بار جمعیتی ضمن سرویس دهی به ساکنین و کاربران را در هزاره سوم نخواهد داشت. ساختار های عمودی به عنوان یکی از راه حل های اصلی، مد نظر معماران قرار گرفته است. اما اغلب این ساختارها مصرف کننده های بزرگ انرژی هستند و منابع زمینی و زیرزمینی را بدون توجه به مانایی آن برای نسل های آینده مصرف می کنند که در تضاد با اهداف معماری پایدار است. ساختار های قرن بیست و یکم نباید به مثابه یک مصرف کننده صرف انرژی باشند و در عوض با نگرشی نو به همنشینی با محیط زیست لازم است که نهایت استفاده از پتانسیل های پیرامونی و منابع تجدید شونده پایدار را داشته باشند. بنابراین طراحی ساختارهای پایدار و سبز عمودی بهره مند از منابع تجدید پذیر انرژی برای آینده اهمیت فوق العاده ای دارد. روش پژوهش در این تحقیق توصیفی تحلیلی بوده که با ابزار کتابخانه و اسناد مکتوب، داده ها جمع آوری شده و راهکارهایی برای ساختارهای عمودی معرفی کرده است. جایگزینی ساختارهای عمودی در ازای توسعه افقی شهر که موجب تخریب زمین، فرسایش خاک، آلودگی منابع آبی و .. می شود با کمترین سطح تخریب خاک می تواند نتیجه اصلی این پژوهش معرفی شود که با ارائه راهکارهایی همچون فضای سبز عمودی، ایجاد فضای تعامل، فضای باز، کنترل سیستم فاضلاب، استفاده از سیستم زیست توده و بهره گیری از طبیعت در راستای استفاده از سازه های فرکتال به ساختار ایده آل عمودی در راستای حفظ محیط زیست تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

پایداری محیطی ، کاهش انرژی ، ساختارها عمودی