تاثیر شدت های مختلف فعالیت مقاومتی بر سطوح رسیستین و فیبرینوژن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 دارای اضافه وزن

دیابت نوع 2 یک بیماری التهابی است که اغلب با افزایش در فاکتورهای خطر بیماری های قلبی عروقی همراه است. از جمله ی این فاکتورها میتوان به رسیستین و فیبرینوژن اشاره کرد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شدتهای مختلف فعالیت مقاومتی بر سطوح رسیستین و فیبرینوژن در بیماران دیابتی نوع 2 دارای اضافه وزن بود. بدین منظور تعداد 11 نفر بیمار دیابتی مرد به صورت هدفمند از بین داوطلبین شرکت در طرح انتخاب شدند. در ابتدا آزمودنی ها در دو جلسه آشنایی و تعیین قدرت بیشینه در هر حرکت شرکت کردند. سپس، پروتکل فعالیت مقاومتی، سه جلسه با شدت های 35-%30، 50%-55 و 75-70% یک تکرار بیشینه (1RM) به فاصله ی یک هفته و به طور تصادفی اجرا کردند. سه جلسه تمرین شامل 1- سه ست 16 تکراری با شدت 35-30% 1RM؛ 2- سه ست 11 تکراری با شدت 55-50% 1RM و 3- سه ست 7 تکراری با شدت 75-70% 1RM در هر جلسه بود. زمان استراحت بین ست ها و ایستگاه ها 60 ثانیه بود. برای ارزیابی تغییرات در رسیستین و فیبرینوژن در پاسخ به فعالیت دو نمونه ی خونی قبل و پس از فعالیت گرفته شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. یافته ها نشان داد تفاوت معناداری در پاسخ رسیستین به شدت فعالیت دیده نشد (P=0/848)، اما فیبرینوژن در پاسخ به جلسهی با شدت بالا افزایش معنادار (P=0/046) داشت. براساس یافته ها به نظر میرسد یک جلسه فعالیت مقاومتی صرف نظر از شدت تمرین تاثیر مثبتی بر فاکتورهای التهابی بیماران دیابتی نوع 2 ندارد.

کلیدواژه ها:

رسیستین ، فیبرینوژن ، شدت فعالیت مقاومتی ، دیابت نوع 2