جایگاه قرآنی ابراهیم خلیل(ع) در مثنوی مولوی

زبان و ادبیات فارسی، در طی ادوار مختلف، برای کمال خویش ازعناصر گوناگونی بهره برده است. به گونه ای که ادبیات را نمی توان از تاریخ، فلسفه، عرفان، نجوم، طب و ... متمایز کرد. آن چه که بیش از سایر عناصر به شعر فارسی رونق داده التجا به قرآن به ویژه داستان زندگی انبیا الهی است. در میان شاعران، مولای بیش از همه به شیوه ی حکایت و تمثیل، پند و پیام خویش را با کمک اشاره به زندگی قرآنی پیامبران بیان می کند از 27 پیامبری که نام شان در قرآن مذکور است تنها 4 نفر در مثنوی مولوی نیامده قریب با اتفاق آن چه در قرآن درباره ی زندگی پیامبران در قرآن آمده مولوی در کتاب مثنوی بدان اشاره کرده حتی گاهی به بیان جزئیاتی پرداخته که بسیاری از کتب تفاسیر و تاریخ از آن غافل بوده اند. این مقاله به شیوه ی توصیفی تحلیل، سیر داستان قرآنی زندگی حضرت ابراهیم را در اندیشه مولانا دنبال کرده در بررسی زندگی قرآنی این پیامبر، موضوعات جزیی که مولوی بدان اشاره کرده به صورت مجزا مطرح ساخته است.

کلیدواژه ها:

قرآن مجید ، مثنوی ، ابراهیم ، تلمیح