طراحی معماری مهدکودک ها مبتنی بر ارتقاء سرزندگی کودکان

صاحبنظران تعلیم و تربیت به نقش مکان در تربیت کودک تاکید ویژهای دارند چرا که فعالیتهای مهم آموزش و پرورش کودکان امروز و بزرگان آینده را در بر میگیرد . این در حالیست که اکثر فضاهای آموزشی بدون توجه به بدیهی ترین نیازهای کودکان از جمله نیازهای عاطفی، فیزیکی و غیره شکل گرفتهاند و فاقد مولفه های کیفی فضا مانند سرزندگی، پویایی و... میباشند. در سال های اخیر تعاریف جدیدی از محیط آموزشی ارائه شده، همچنین علم روانشناسی محیط، تاثیر بسیاری از عوامل و عناصر محیطی بر کودکان و نیز قدرت درک و یادگیری آنان را مورد تحلیل و بررسی قرار داده است. پژوهش های متعدد انجام شده در این زمینه دلالت بر این حقیقت دارد که برای برخورداری از یک سیستم آموزشی کارآمد، داشتن محیط و فضایی مطلوب با قابلیتهای درخور نیازهای کودکان امری ضروری است و انجام پژوهش و ارایهی راهحل های اجرایی، به منظور نیل به این هدف و بروز احساس و استعداد کودکان دارای اهمیت میباشد. علاوه بر این طراحی فضاهای ویژه کودکان مانند مهدکودکها از این حیث که کودک در سنین 4 تا 7 سالگی از محیط بیشترین تاثیر را میگیرد نیز اهمیت دارد، در عین حال متاسفانه در ایران اکثر مهدکودکها در فضایی بدون طراحی مناسب و یا در فضایی با کاربری غیر آموزشی(مانند خانه) تاسیس میگردند. هدف اصلی این پژوهش افزایش احساس سرزندگی کودکان در مهدکودک ها، به واسطه ی طراحی معمارانه این مکان ها میباشد و این تحقیق نیز درصدد یافتن عوامل موثر بر سرزندگی در فضای مهدکودک است، به این منظور در مطالعه حاضر از روش تحلیل داده ها به شیوه ی تحلیل محتوای کیفی بهره گرفته شده تا تاثیر عوامل روانشناسی و محیطی بر روحیه کودکان و میزان شادمانی و سرزندگی آن ها شناسایی شده و در نهایت با توجه به نتایج حاصل، آن دسته از مولفه های مورد نیاز معماری که در طراحی مهدکودکهای مبتنی بر ارتقاء سرزندگی کودکان است حاصل گردد.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، مهدکودک ، فضای آموزشی ، معماری ، عوامل کالبدی