بررسی رفتار اتصال نبشی جان در تخریب پیش رونده به روش اجزای محدود

تخریب پیشرونده هنگامی رخ میدهد که یک عضو اصلی یا اعضای کلیدی سازه شکسته شوند. سپس شکست عضو به سمت تخریب اعضای مجاور گسترش یافته و در نهایت کل سازه یا قسمتی از آن فرو میریزد. برای مقاومت در برابر تخریب پیشرونده لازم است سازه توانایی پل زدن به آن طرف المان کلیدی را که شکسته فرض شده، داشته باشد.در این حالت اتصال مهمترین نقش را ایفا میکند. در سازه های فولادی، کارکرد سیستم به طور عمده وابسته به رفتار و مقاومت اتصالات است، بنابراین جزئیات و نحوه اجرا اتصالات اهمیت زیادی در رفتار سازه دارد. در این تحقیق عملکرد اتصال پیچی نبشی جان در پدیده خرابی پیش رونده مطالعه شده و تاثیر پیکربندی و مقاوم سازی آن در افزایش مقاومت و ظرفیت دورانی مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام این کار نمونه اتصال به روش اجزای محدود با نرم افزار آباکوس شبیه سازی و بررسی شد. نتایج این بررسی نشان داد که تقویت جان تیرها در اتصالات مفصلی تاثیر زیادی در مقاومت اتصال دارد و خسارت وارده به جان تیر کاهش مییابد. استفاده از ورق های سخت کننده، به محل قرارگیری و تعداد آن در اتصال نبشی جان، میتواند مقاومت و ظرفیت دورانی اتصال را افزایش یا کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

خرابی پیش رونده ، اتصال پیچشی نبشی جان ، مد شکست ، روش اجزای محدود