تاثیر عوامل فرهنگی بر ساختار کپر به عنوان یک بنای پایدار در جنوب استان کرمان

در گذشته معماران بومی ما ابتکارات جالبی را برای مقابله با سختی های طبیعی ابداع کرده اند در اقیلم گرم و مرطوب هم کپر برای پاسخ به نیاز مردم ساخته شد . کپر، الونکی است از شاخه های درختان نخل ؛ کهور و داز ( خرمای وحشی)که مزین است به اسفند بافته ها و تصاویر مذهبی. مصالح قابل بازگشت به طبیعت و بوم آورد سبب شده اند که کل سازه پس از یک چرخه سی ساله جهت تجزیه و باز یافت کامل وارد محیط شوند. این سازه به گونه ای در محیط اطراف فرورفته که بر آمدگی آن همگون با کوه های اطراف بوده و چنان تاثیری از شرایط اقلیمی پذیرفته که با ارتفاع بلند و کوران هوا باعث ایجاد هوای مطبوع و دلپذیر بدون وسایل گرمایشی و سرمایشی در بیشتر ماه های سال برای ساکنان می باشد. فرم گنبدی ان باعث میشود همواره در وجه مقابل تابش خورشید سایه بوجود اید. پوشش های پله ای دازی شکل تمهیدی است در مقابل سرما و بارندگی که به روی سقف قرار میگیرند و حصیر بافی قسمت تحتانی و نزدیک زمین نیز عامل موثری در جلوگیری از ورود هوای سرد زمستان است. به دلیل قرار گیری جمعی این بناها و همچنین تعصبات مذهبی و قومی باعث شده به مرور زمان با گسترش جمعیت و تبدیل شدن نسبت های خانوادگی به فامیلی؛ اطراف ان پوشیده شود که هم بحث محرمیت حل شود و همچنین در مقابل سایر خطرات نیز ایمن باشند. در نهایت می توان گفت کپر ها بناهایی هستند با کمترین تغییر در شکل کلی زمین که باعث کاهش مصرف انرژی شده و از سوی دیگر فاقد عناصر تهدید کننده سلامت انسان است و نیز به آسانی قابل باز یافت به صورت صد درصدی هستند. از دیدگاه زمان و هزینه نیز به راحتی قابل اجرا در کمترین زمان و هزینه می باشند.

کلیدواژه ها:

آلاچیق ، الونک ، توپ ، سازه سبک ، کپر ، معماری بوم اورد