نحوه عملکرد پرسنل بهداشتی درمانی در مقابله با اختلالات تنیدگی پس از حوادث رانندگی در کودکان

مقدمه: حادثه غیر مترقبه، واقعه ای است هولناک که از جنبه های گوناگون بر زندگی انسانها تاثیر می نهد . شاید در این میان، کودکان آسیب پذیرترین افرادی باشند که به علت ضعف جسمانی و عدم استقلال، متحمل عوارض روانی شدیدی شوند که گاه عوارض جسمانی پر خطرتر و دیرپاتر است.تصادف رانندگی را می توان از جمله این حوادث دانست. بروز اختلالات تنیدگی پس از حادثه 1 در کودکان به دنبال بروز یک ضایعه جسمی می باشد که عوارض روانی آن به صورت اضطراب و افسردگی بروز می یابد. نقش پرسنل امور بهداشتی درمانی در تسکین عوارض و دشواریهای این حوادث انکارناپذیر است. مطالعه حاضر با هدف تعیین نحوه عملکرد پرسنل بهداشتی درمانی در مقابله با اختلالات تنیدگی پس از حوادث رانندگی در کودکان انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه مروری است که با جستجو در پایگاه های داده، Irandoc, Iranmedex, Pubmed, Springer, Elsevier, Google Scholar, Ovid, SID انجام شد که در نهایت از میان مقالات متعدد؛ تعداد 30 مقاله انتخاب و برای مطالعه انتخاب شدند.یافته ها: بررسی حاکی از آن است که وظیفه پرسنل در راستای فراهم سازی حمایتهای عاطفی و دادن اطمینان مجدد به مددجویان است. هدف اصلی حفظ تمامیت خانواده و تشویق آنها به برقراری ارتباط با مددکاران است. این افراد با سنجش تغییرات در الگوی خواب، بروز رفتارهای بی تفاوت و فقدان عواطف، تغییر در رفتارهای معمولی مانند عدم کنترل ادار و مدفوع، تغییر در نحوه ارتباط با نزدیکان یا اعضای خانواده به صورت رفتارهای انزواطلبانه، کاهش نمرات و موفقیت تحصیلی در مدرسه و بروز ترسها و نگرانی های غیر عادی می توانند میزان تاثیرات روانی بر کودکان را اندازه گیری نمایند. استفاده از پرسشنامه اندازه گیری اختلالات عاطفی 2 در کودکان نیز ازروشهای ارزیابی مشکلات روانی کودکان است. ذکر این نکته لازم است که دیدگاه و تلقی کودک نسبت به حادثه با دیدگاه والدین و سرپرستان وی متفاوت است.بحث و نتیجه گیری: برگرداندن هر چه سریعتر کودکان به زندگی معمولی به کمک اعضای دیگر خانواده بسیار مهم است. دشواری این کار هنگامی مشخص می شود که به یاد داشته باشیم که والدین خود در حالت عادی قرار ندارند و ممکن است از مشکلات کودکان خود غفلت بورزند. سرانجام اینکه به نظر می رسد بهترین اقدام تاکید بر توانایی های کودکان و فراهم ساختن محیطهایی برای بیان ترس ها و اضطراب های آنان باشد. بررسی نحوه بازی کودکان نیز در تعیین احساس کودک موثر است و بازی خود می تواند یک روش درمانی باشد. به هر حال اگر مشکلات به مدت طولانی باقی ماند، ارجاع کودک به روانپزشک ضروری است. بروز رفتارهای سایکوپات، تمایل به خودکشی یا انجام رفتارهای مخاطره آمیز این نیاز را تشدید می کند.

کلیدواژه ها:

پرسنل بهداشتی درمانی ، اختلالات تنیدگی پس از حادثه ، کودکان