ارزیابی و برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با تاکید بر توسعه منطقه ای با استفاده از GIS (مطالعه موردی: منطقه یک تهران)

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به مثابه آمایش اراضی شهری، به چگونگی استفاده و توزیع و حفاظت اراضی، ساماندهی مکانی - فضایی فعالیتها و عملکردها بر اساس خواست و نیازهای جامعه شهری می پردازد و انواع استفاده از زمین را مشخص میکند. هدف این پژوهش شناخت و ارزیابی کاربریهای شهری از منظر عدالت اجتماعی به منظور دستیابی به معیارهای مناسب و اصول برنامه ریزی توسعه پایدار شهری است. نوع پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روش توصیفی - تحلیلی است که با در نظر گرفتن دو شاخص مهم و موثر در کاربری اراضی و به کارگیری نرم افزارGIS و مدل ضریب مکانی LQI کاربری های شهری در سطح منطقه یک تهران را مورد بررسی و ارزیابی کمی و کیفی میکند. محاسبات آماری سرانه استاندارد کاربری نشان داد که همه مناطق در اکثر کاربریها نسبت به سرانه استاندارد جهانی و کشوری پایین بوده و استاندارد مناسبی ندارند. همچنین نتایج بررسی بر اساس شاخص ضریب مکانی در منطقه مور مطالعه نشان داد که کاربری های فرهنگی، سیاسی، آموزشی، فضای سبز، آموزش عالی، منطقه نظامی، پارک، تفریحی، ورزشی و خالی دارای ضریب مکانی بالاتر از یک و وضعیت مناسب تری دارند در حالی که کاربری های اداری، عمومی، تاسیسات و تجهیزات، درمانی، صنعتی، مذهبی، مسکونی، جهانگردی و پذیرایی و حمل ونقل دارای ضریب مکانی کمتر از یک میباشند.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی شهری ، نرم افزار GIS ، ضریب مکانیLQI ، منطقه یک تهران