مقایسه ساختاری- تطبیقی چهار منظومه عاشقانه دوران قاجار فیروز و نسرین؛ رابعه و بکتاش؛ شیدوش و ناهید و زهره و منوچهر

با آغاز دوران قاجاریه ادبیات ایران دستخوش دگرگونی می شود. هرچند در زمینه داستان نویسی و خلقمنظومه های غنایی، ادبیات این دوره را نمی توان ادبیات پرباری دانست ولی از دوره مشروطه به بعد، تحولاتی دراین عرصه پدید آمد و موجب آشنایی ایرانیان با شعر غنایی رمانتیک و ادبیات مدرن شد. بی تردید شعر غناییدستاورد جنبش رمانتیک به حساب می آید. در ایران بخش عمده ادبیات غنایی مربوط به منظومه های غنایی وتحولاتی است که در منظومه نویسی از آغاز تا نیمه اول سده سیزدهم هجری پدید آمده است. مطالعه پیرامونپانزده منظومه عاشقانه قاجار و بررسی و مقایسه ساختارگرایانه ی چهار منظومه برجسته این دوران به صورتخاص به نامهای منظومه فیروز و نسرین و رابعه و بکتاش مربوط به قبل از مشروطه و دو منظومه شیدوش و ناهید و زهره و منوچهر مربوط به بعد از تحولات نهضت مشروطه نشان می دهد که هرچندساختار منظومه های عاشقانه در دوران قاجار عمدتا جنبه تقلیدی دارد اما بعد از مشروطه دچار تحولات ملموسیدر ساختار چه ازنظر محتوا و چه از نظر روایی شده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات غنایی ، رمانتیسم ، شعر غنایی ، منظومه های عاشقانه ، قاجاریه