مقایسه پروتیومیکس کندروسیت غضروف بیماران مبتلا به استیوآرتریت با غضروف طبیعی

سابقه و هدف: استیوآرتریت (OA) شایع ترین بیماری دژنراتیو مفصلی و مهمترین علت ناتوانی بیماران مسن میباشد. آسیب غضروفیک مشکل عمده در بیماری استیوآرتریت است. در این مطالعه به منظور فهم پاتوژنز استیوآرتریت به بررسی پروتیوم کندورسیت غضروفبیماران مبتلا به استیوآرتریت در مقایسه با غضروف نرمال پرداخته ایم.مواد و روشها: در این مطالعه پروتیین های غضروف 7 بیمار مبتلا به استیوآرتریت در مرحله نهایی، که اندیکاسیون آرتروپلاستی داشتندبا 7 نمونه غضروف سالم مقایسه شده و پروتیین ها با روش ژل الکتروفورز دو بعدی فلورسانت (2D-DIGE) آنالیز شدند. افتراق بین پروتیین های استخراج شده توسط pH ایزوالکتریک و وزن مولکولی تعیین شده و برای آنالیز از نرم افزار Progenesis same spot استفاده شده است.نتایج: در این مطالعه از بین 25 پروتیین آنالیز شده تعداد 8 پروتیین شامل پروتیین های استیونکتین، کلاسترین، کاتپسین، کلاژن تیپ 2،کندروادهرین، کربنیک انهیدراز، اکتیوین A و (Heat shock protein (HSP بین دو نمونه اختلاف داشتند که تغییرات آنها به صورت زیر می باشد: سطح پروتیین های استیونکتین، کلاسترین، کاتپسین و کلاژن تیپ 2 در نمونه های مبتلا به استیوآرتریت نسبت به نمونه هایسالم کاهش یافته و سطح پلی پپتید کندروادهرین و آکتین A در نمونه های مبتلا به استیوآرتریت افزایش بارزی داشت. نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت روش 2D-DIGE و MS توانایی نشان دادن تغییر در بروز پروتیین ها در غضروف مبتلایان بهاستیوآرتریت را دارد و مشخص شدن تغییر در پروتیوم راه را برای بررسی های بیشتر در مورد پاتوژنز استیوآرتریت فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

استیوآرتریت ، پروتیوم ، پروتیومیکس ، کندروسیت ، 2D-DIGE