تحلیل بقای مبتلایان به سرطان معده مراجعه کننده به بیمارستان اما مخمینی تهران با استفاده از مدل شفایافته وایبل

مقدمه: در تحلیل های بقا د ر صورت وجود نسبتی از افراد با مدت زمان بقای بیشتر نسبت به سایرین، استفاده از مدل های شفایافته مناسب تر است. هدف از این مطالعه تعیین بقای 5 ساله بیماران مبتلا به سرطان معده پس از جراحی و بررسی عوامل موثر بر آن می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه بقای حداک ثر 10 ساله 330 بیمار سرطان معده جراحی شده مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران در فاصله زمانی 5 ساله 1374 تا 1378 بررسی شد و پیگیری بیماران تا سال 1383 ادامه داشت. طول عمر بعد از جراحی بر حسب زمان مرگ تعیین شد و اثر متغیرهای سن، جنس، محل درگیری، نوع پاتولوژی، وجود و محل متاستاز و مرحله بیماری بر طول عمر و نیز نسبت بهبودی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از روش کاپلا نمایر و مدل شفایافته وایبل استفاده گردید. نتایج: احتمال بقای 5 ساله و میانه طول عمر بیماران مورد بررسی به ترتیب 24 درصد و 19/9 ماه بود. نتایج حاصل از تحلیل تک متغیره با مدل شفایافته وایبل نشان داد متغیرهای سن، وجود متاستاز، محل متاستاز و مرحله بیماری بر بهبودی افراد موثر می باشند. در بررسی اثر همزمان متغیرهای مختلف مشخص شد متغیرهای سن و مرحله بیماری بر بهبودی موثر اند، اما هیچ کدام از متغیرها بر طول عمر بیماران اثر معناداری نداشتند. نتیجه گیری: در وضعیت هایی که جامعه مورد بررسی شامل دو زیرگر وه مستعد و غیرمستعد (ایمن یا شفا یافته) برای واقعه مورد نظر (مرگ از سرطان معده در این مطالعه) باشد، استفاده از مدل شفایافته به منظور بررسی جداگا نه متغیرهای مرتبط با نسبت شفا یافتگی و نیزتوزیع زمان آن واقعه برای افراد مستعد مناسب است.

کلیدواژه ها:

سرطان معده ، آنالیز بقا ، نسبت بهبودی ، مدل شفایافته وایبل