بررسی صحت و دقت اندازه گیری درجه حرارت بدن با استفاده از ترمومترهای مادون قرمز گوشی و ترمومترهای جیوه ای زیربغلی در مقایسه با ترمومتر استاندارد دهانی

سابقه و هد ف: سنجش درجه حرارت بدن کاربرد وسیعی در طب بالینی دارد. عدم امکان استفاده از درجه حرارت دهانی در بعضی از بیمارانبدلیل احتمال انتقال عفونت، خطر مسمومیت، گرانی، کاربرد مشکل و وقت گیر آن ، وجود تردیدهایی در خصوص صحت سنجش درجهحرارت زیر بغلی و استفاده از ترمومترهای گوشی بعنوان روشی ساده و جایگزین ما را بر آن داشت تا در خصوص اعتبار و دقت اینترمومترها مطالعه ای انجام دهیم.مواد و رو شها : در این مطالعه 81 بیمار بالای 17 سال بستری در بخشهای بیمارستان امام حسین (ع) در آذر ماه سال 1383 به روش غیراحتمالاتی انتخاب و سپس درجه حرارت بدن آنها با روشهای دهانی، زیر بغلی و گوشی انداز ه گیری شد و اطلاعات به دست آمده باآزمونهای آماری مناسب مورد مقایسه قرار گرفت.یافتهها: از 81 بیمار مورد بررسی 35 نفر (43/2%) مرد و 46 نفر (56/8%) زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان 19/2±46 سال بود. میانگین درجه حرارتی دهانی 0/56±36/9، زیربغلی 0/53±36/5 و گوش راست و چپ 0/49±36/5 درجه سانتیگراد بود. حرارت بدن با استفاده ازترمومترهای دهانی بعنوان معیار استاندارد انتخاب شد که با استفاده از آنها 8 نفر (9/9%) مبتلا به تب تشخیص داده شدند. بین سن و وزن با درجه حرارت بدن رابطه معنی داری وجود نداشت. برای درجه حرارت زیر بغلی در نقطه تشخیص 36/95 درجه، حساسیت 100 درصد و ویژگی 82 درصد بدست آمد . برای درجه حرارت گوشی در نقطه تشخیص 36/45 درجه، حساسیت 100 درصد و ویژگی 55 درصد بدست آمد. ضریب آلفای کرونباخ برای بررسی دقت ترمومترهای گوشی برابر با 98 درصد بود.نتیجه گیری : استفاده از درجه حرارت زیر بغلی با رعایت اصول استاندارد برای تشخیص، از کارآیی مناسبی برخوردار است. ترمومترهایگوشی علیرغم پایایی بالا از اعتبار مناسبی جهت بررسی تب و درجه حرارت مرکزی بدن برخوردار نمی باشند.