بررسی تاثیر ابتلا به پریودنتیت مزمن بر میزان بیان ژن TLR-2 و TLR-4 در بافت لثه ای

مقدمه: در عفونت های پریودنتال پیش نیاز شروع پاسخ های میزبان، شناخت پاتوژن ها توسط سیستم ایمنی میزبان می باشد. خانواده رسپتور های Toll-like (TLRs)، مسئول شناسایی ساختار های حفظ شده میکروبیال نظیر لیپوپلی ساکارید (LPS) باکتری ها می باشند و مسیر های سیگنال دهنده را که در نهایت منجر به پاسخ های ایمنی می شود، فعال می کنند. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی مقایسه میزان بروز TLR-2 و TLR-4 توسط تکنیک Real-time PCR در بافت لثه ای سالم و دچار پریودنتیت مزمن بود. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، که به تصویب کمیته اخلاق رسیده است، بیوپسی های لثه از 20 فرد مبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید جمع آوری شد. از هر نفر، 2 نمونه بیوپسی یکی از سایت سالم (mm3≥PD و BOP منفی) و یکی از سایت بیمار (mm5≤PD و BOP مثبت) برداشته شد. RNA استخراج شده از بیوپسی ها پس از ساخت cDNA، تحت آنالیز واکنش زنجیره پلیمراز کمی یا PCR کمی قرار گرفتند تا مقادیر نسبی mRNATLR-2 و TLR-4 در نمونه ها مشخص شود. سپس مقادیر نسبی به دست آمده از دو ژن در گروه های مختلف، توسط آنالیز آماری ویلکاکسون زوجی با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: سطوح نسبی بیان ژن های TLR-2 و TLR-4 در سایت های بیمار (به ترتیب 06/2±41/2 و 16/1±25/1) نسبت به سایت های سالم (به ترتیب 04/1±91/0 و 60/0±41/0)، به طور معنی داری افزایش پیدا کرده بود (01/0P<). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد کننده این مطلب می باشد که بیماری پریودنتال به طور معنی داری سبب افزایش بیان ژن TLR-2 و TLR-4 در بافت های لثه ای می گردد.

کلیدواژه ها:

پریودنتیت مزمن ، TLR-2 ، TLR-4 ، واکنش زنجیره پلیمراز کمی