بررسی سطح سرمی 71) و IL-27 در بیماران مبتلا به پارکینسون

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع تحلیل برنده سیستم عصبی مرکزی است که با علائم بالینی مختلف حرکتی و غیر حرکتی مانند برادی کینزیا، هیپوکینزی، ترمور، اختلالات شناختی و افسردگی شناخته می شود. مکانیسم های مختلف مولکولی مانند استرس اکسیداتیو و مسیرهای التهابی در پاتوژنز بیماری پارکینسون نقش دارند. نتایج متناقضی در سطح سرمی فاکتور نکروز تومور آلفا ( Tumor necrosis factor- 71)- )در بیماری پارکینسون وجود دارد. همچنین طبق یافته های ما هیچ مطالعه ای در رابطه با سطح سرمی اینترلوکین-(IL-27 Interkeukin-27,) 27 در بیماری پارکینسون وجود ندارد. این مطالعه با هدف بررسی سطح سرمی IL-27 وTNF-در بیماری پارکینسون و ارتباط آنها با شدت بیماری پارکینسون انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی 83 بیمار مبتلا به پارکینسون و 83 فرد سالم وارد مطالعه شدند. مشخصات پایه و بالینی شرکت کنندگان، از جمله سن، جنس، مدت بیماری و مدت درمان، ثبت شد. تشخیص بیماری مطابق با معیارهای تشخیصی بالینی انجمن بیماری پارکینسون انگلستان توسط دو متخصص مغز و اعصاب انجام شد. مقیاس Hoehn و Yahr (H و Y) برای ارزیابی شدت بیماری پارکینسون استفاده شد. سطح سرمی TNF- و IL-27 با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری شد. علاوه بر این، ارتباط بین شدت بیماری، مدت بیماری و مدت درمان با سطح سرمی این سیتوکین ها مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در بیماران مبتلا به پارکینسون نسبت به افراد سالم سطوح سرمی TNF- افزایش و سطوح سرمی-IL 27کاهش پیدا کرده بود (P <0.0001). علاوه بر این، سطوح سرمی TNF- و IL-27 با شدت بیماری، مدت بیماری و مدت درمان در بیماران مبتلا به پارکینسون ارتباط داشت (P <0. 05). نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد سطوح سرمی TNF- و IL-27 ممکن است یک بیومارکر مهم پیش آگهی در بیماری پارکینسون باشد.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، TNF- ، IL-27