شیوع بیماری های پریودنتال در مبتلایان دیابت نوع 2 با و بدون کمبود ویتامینD

بیماری دیابت یکی از شایعترین بیماری های غدد درون ریز در سطح جهان در حال حاضر میباشد که با افزایش مرگ و میر، کاهش کیفیت زندگی، کاهش امید به زندگی، افزایش هزینه های هنگفت مراقبت بهداشتی و عوارض زیادی همراه می باشد. اختلالات پریودنتال رتبه ششم را بین عوارض دیابت به خود اختصاص داده اند و شایعترین عارضه دیابت در دهان می باشند. به طور کلی تخمین زده می شود که 1 میلیارد نفر در سراسر جهان تحت تاثیر درجات متفاوتی از کمبود ویتامین D قرار دارند و برخی مطالعات ارتباط آن را با اختلالات پریودنتال و دیابت مطرح کرده اند.هدف اصلی در این تحقیق مقایسه فراوانی اختلالات پریودنتال در بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به کمبود ویتامین D و بدون کمبود ویتامین D میباشد. روش: ابتدا کلیه بیماران دیابتی نوع دو که رضایت به شرکت در انجام این مطالعه داشتند، انتخاب شدند. معیار خروج بیماران از مطالعه، عبارت است از افراد غیر داوطلب، سابقه تحریکات شیمیایی، مکانیکی، حرارتی و سابقه مصرف مکمل های ویتامین دی، هیپرپاراتیروییدی، سوءتغذیه و اختلالات هورمونی، اختلالات خونی و سابقه افسردگی میباشد. سپس در کلیه بیماران، آزمایشات FBS ، 2HPP، Serum vit D3 ، HBA1C، Ca، P، ALK، PTH، Serum ALbانجام شد و بیماران به دو گروه با کمبود ویتامین( D کمتر از) 30 و بدون کمبود ویتامین تقسیم شدند. این بیماران به واحد دندانپزشکی درمانگاه بقیه االله ارجاع داده شدند. توسط یک دکتر دندانپزشک بعد از انجام امور تشخیصی و معاینه آنها، پرسشنامه مربوط به انواع اختلالات پریودنتال که شامل ژنژیویت،اختلال پریودنتال مزمن،اختلال پریودنتال مهاجم،اختلال پریودنتال نکروزان،آبسه پریودنتیوم،اختلال ناشی از تکامل نامناسب دندانی و دفورمیتی اکتسابی،اختلال پریودنتال ثانویه به اختلال یک دندان دیگر که از قبل در اختیارش قرار گرفته بود، تکمیل گشت. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده پس از کدگذاری، با استفاده از از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مواد و روش ها: در مجموع 74 نفر در این مطالعه بررسی شدند ) %59.5 مذکر و %40.5مونث 37 (نفر دارای سطح ویتامین D کمتر از 30 و سایر بیماران دارای سطوح نرمال این ویتامین بودند. 62 بیمار (%83.8) دچار اختلال پریودنتال بودند. فراوانی اختلالات پریودنتال در بیماران دیابتی با کمبود ویتامین D (91.9%)نسبت به بیماران دیابتی با سطح نرمال ویتامین D ، (75.7%)بیشتر بود.(به طور معنیدار P=0.048)همچنین اختلالات پریودنتال رابطه معنیداری با طول مدت ابتلا به دیابت((P=0.00، سن بیماران (P=0.00) و نحوه کنترل بیماری (P=0.000 ) HbA1c داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به این موارد که اولا شیوع اختلالات پریودنتال در بیماران دیابتی بالا بوده و ثانیا فراوانی اختلالات پریودنتال در بیماران دیابتی با سطوح ناکافی یا کمبود ویتامین D از بیماران با سطوح کافی ویتامین D بیشتر بود، میتوان گفت که هم دیابت و هم کمبود ویتامین D در بروز اختلالات پریودنتال در بیماران دیابتی دخیل هستند. بنابراین به نظر میرسد غربالگری بیماران دیابتی هم از لحاظ اختلالات پریودنتال و هم از لحاظ کمبود ویتامین D ضروری است و در صورت مثبت بودن هر یک نسبت به اقدام درمانی مناسب و اصلاح کمبود اقدام شود. نتایج نشان داد که شایعترین اختلال، اختلال پریودنتال مزمن میباشد.

کلیدواژه ها:

ویتامین D ، اختلالات پریودنتال ، دیابت شیرین نوع 2