بررسی ارتباط مصرف درشت مغذی ها و ریزمغذی ها با قدرت عضلانی نسبی در بیماران دیابت نوع دو

سابقه و هدف: کاهش قدرت عضلانی با عوارض بیماری دیابت نوع دو از جمله ناتوانی و بیماری قلبی-عروقی در ارتباط است. شناخت عوامل موثر بر کاهش آن می تواند به مداخله مناسب در بیماران کمک کند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط مصرف درشت مغذی ها و ریزمغذی ها با قدرت عضلانی نسبی در بیماران دیابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 1683 فرد 35-65 ساله 235) بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 1448 سالم به عنوان گروه کنترل) از شرکت کنندگان مطالعه کوهورت روانسر در غرب ایران انجام گرفت. قدرت عضلانی نسبی با دستگاه دینامومتر دیجیتال و به صورت تقسیم ماکزیمم قدرت عضلانی مطلق بر شاخص توده بدنی محاسبه گردید. به منظور ارزیابی دریافت های غذایی از پرسش نامه استاندارد بسامد خوراک استفاده شد. برای ارتباط متغیر ها با قدرت عضلانی نسبی در هر گروه، از رگرسیون لجستیک اسمی دو وجهی استفاده گردید. تحلیل آماری با نرم افزار SPSS نگارش 21 انجام شد. یافته ها: میانگین سن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و افراد سالم به ترتیب 51(8) و 50(12) بود. قدرت عضلانی نسبی در گروه بیمار کمتر از گروه سالم و به ترتیب 1/04(0/65)و 1/15(0/72) بود =p). 0/003) پس از تعدیل متغیر های مخدوش گر، مصرف بالاتر ویتامین های D و E اثر مثبت و معناداری بر افزایش قدرت عضلانی نسبی در بیماران داشت P> 0/05در گروه سالم مصرف بالاتر کلسترول، ویتامینD ، نیاسین و کافئین با افزایش احتمال قدرت عضلانی نسبی بالاتر همراه بود > (P . 0/05)نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، مصرف بالاتر برخی ویتامین ها می تواند اثر مثبتی بر قدرت عضلانی نسبی بیماران بگذارد. از آنجا که کاهش قدرت عضلانی نسبی عامل خطری برای بروز بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی-عروقی می باشد، توصیه می گردد مداخلات تغذیه ای جهت پیشگیری از کاهش آن مورد توجه قرار گیرد.