بررسی اثر نانو کورکومین بر سمیت اکسیدانی بافت ریه در سمیت تحت حاد با پاراکوات در مقایسه با کورکومین

زمینه و هدف: پاراکوات یکی از شایع ترین علف کش های مورد استفاده در کشاورزی است که می تواند باعث ایجاد مسمومیت های بسیار شدیدی در انسان و حیوانات شود. مهمترین بافت هدف ریه پاراکوات است.در این مطالعه به مقایسه ی اثر کورکومین و نانو کورکومین بر سمیت اکسیدانی بافت ریه در سمیت تحت حاد با پاراکوات پرداخته شد.مواد و روش ها: 36 موش صحرایی نر ویستار آلبینو 8 هفته ای به صورت تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند .(n=6) گروه یک:کنترل سالم. گروه دوم: مسموم با پاراکوات با دوز mg/kg/day5، گروه سوم: تیمار شده با کورکومین به میزان mg/kg/day30 ، گروه چهارم: تیمار شده نانو کورکومین به میزان .mg/kg/day30 گروه پنجم: مسموم با پاراکوات تیمار شده با کورکومین. گروه ششم: مسموم با پاراکوات تیمار شده با نانوکورکومین. این درمان به مدت 7 روز ادامه یافت. در پایان دوره درمان بافت ریه تمام موش ها جمع آوری شد. ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC)، پراکسیداسیون لیپیدی (LPO)، گروه های تیول (SH)، هیدروکسی پرولین، در بافت ریه با روش اسپکتروفتومتری و الایزا مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: در گروه های مسموم با پاراکوات در مقایسه با گروه کنترل سالم، پراکسیداسیون لیپیدی و هیدروکسی پرولین افزایش، و میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی تام به طور معنی داری کاهش نشان داد. در گروه های تیمار شده با کور کومین و نانوکورکومین در مقایسه با گروه مسموم با پاراکوات، پراکسیداسیون لیپیدی، هیدروکسی پرولین ودر نتیجه آسیب بافت ریه کاهش معنی داری نشان داد که مصرف همزمان نانوکورکومین و پاراکوات نسبت به گروه کورکومین و پاراکوات این کاهش آسیب بیشتر بود . نتیجهگیری: نانوکورکومین و کورکومین استرس اکسیداتیو و آسیب بافتی در ریه، ایجاد شده توسط علف کش پاراکوات را می تواند بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

کورکومین ، نانوکورکومین ، پاراکوات ، ریه