بررسی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و تکانشگری رفتار در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر شهرستان سنندج

بررسی ها نشان داده است که بازی درمانی یکی از مهم ترین رهیافت های غیر بالینی به منظور کاهش برخی از خصوصیات منفی در کودکان کم توان ذهنی بوده است.هدف از این پژوهش بررسی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی وتکانش گری رفتار در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر شهرستان سنندج بود. در این پژوهش از روش شبه آزمایشی با کنترل گروه گواه استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر شهرستان سنندج در محدوده زمانی سال 1397-1398 بود. در این بین، به منظور تعیین میزان نمونه پژوهش، اقدام به روش نمونه گیری تصادفی ساده شد و 30 نفر انتخاب گردیدند که از این بین 15 نفر در گروه آزماش و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. سپس از هر دو گروه آزمایش و گواه پیش آزمون به عمل آمد. پس از آن، گروه آزمایش به مدت 8جلسه ی متوالی تحت بازی درمانی آزاد قرار گرفت. بعد، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. یافته های پژوهش نشان داد که تاثیر بازی درمانی بر افزایش پشتکار با سطح 0/001 معنی دار بود. و نیز تاثیر بازی درمانی بر بهبود رفتار اجتماعی در سطح 0/003 معنی دار بود. همچنین تاثیر بازی درمانی بر بهبود تعامل گروهی در سطح 0/001 معنی دار بود. نتایج پژوهش ناشن داد که بازی درمانی به عنوان یک روش درمانی مفید می تواند به میزان قابل توجهی مشکلات ناشی از تکانشگری و عدم سازگاری رادرکودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، تکانش گری رفتار ، کودکان کم توان ذهنی ، سازگاری اجتماعی