جلوه گاه طبیعت در مثنوی معنوی

هر یک از ما در هر دوره از زندگیمان برداشتی متفاوت به طبیعت و موجودات داریم که این برداشت متاثر از جایگاه اندیشه،جهان بینی و منطقه زندگی ماست.در این میان عارفان و سالکان حق، نگرش ژرف و عمیق تری در مقایسه با ما دارند.آنها طبیعت و اقسام جاندران را جلوه گاهی از حق می دانند، با طبیعت و کارکردهای آن آشنا هستند و به همین دلیل آن را به گونه ای نمادین در آثار خود به تصویر می کشند. به بیان دیگر، تصویرهای گوناگون طبیعت در حکم ما به ازاء بیان اندیشه های آنهاست. در شعر این شاعران، طبیعت همواره در حاشیه شعر و در حقیقت تحت ااشعاع پروازهای دور تخیل و تفکر آنها بوده است.در این مقاله سعی بر این قرار گرفته است تا جلوه گاه طبیعت در آثار عارفان بررسی شود.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، ادبیات عرفانی ، ادبیات تمثیلی ، نماد