جایگاه روانشناسی محیطی در درمان کودکان مبتلا به اوتیسم

بیماری اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیر طبیعی مشخص می شود در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی) نیز حساسیت های غیر معمول نشان دهند.شاخصه های مهم روانشناسی محیطی شامل محیط، ادراک، انگیزش و نیازهای انسانی می باشدکه فضای اطراف اصلی ترین معیار تعریف محیط در رشته معماری بوده و ادراک، فرآیند کسب اطلاعات از محیط اطراف انسان است.محیط بر بهبود روند درمان تاثیر به سزایی دارد .فکر، مغز و سیستم عصبی می توانند مستقیما از المانهای حسی محیط تاثیر مثبت یا منفی بگیرند. تحقیقات انجام شده وجود رابطه بین محیط و نتایج درمانی را به اثبات رسانده است که این تاثیرات شامل، تاثیر محیط آموزش برکودکان در افزایش حریم ، محورهای کاهش استرس، کاهش خستگی و بهبود راندمان و رضایت و کاهش اشتباهات و تاثیر آن بر بیماران در محورهای افزایش ایمنی و خلوت بیماران، افزایش کنترل و کم کردن استرس می باشد .ثابت شده است داشتن آگاهی نسبت به محیط، تنها از طریق محیطی حاصل می شود که در حال تغییر باشد، لذا باید این نکته را مد نظر داشت که طراحی های یکنواخت و خسته کننده لحاظ بصری و حسی استرس زا می باشد . بنابه آنچه در بحث محیط و الگوهای شاخص رفتاری کودکان مطرح شود تاثیر محیط بر روی این کودکان است. این مقاله سعی دارد با شناسایی عوامل موثر با توجه به روانشناس محیط در راه بهبود کودکان قدم برداریم. روش تحقیق این پژوهش کتابخانه ایی بر اساس تحقیقات محققین پیشین است.

کلیدواژه ها:

بیماری اوتیسم ، روانشناسی محیط ، تاثیر محیط