انعطاف پذیری و نقش آن در پایداری فضاهای مسکونی معاصر ؛ درس هایی از مسکن بومی مازندران

یکی از مباحث ضروری و پر اهمیت در معماری امروز مبحث توسعه پایدار می باشد.توسعه پایدار در مسکن توجه به نیازهای آینده کاربران یک واحد مسکونی در عین رفع نیازهای فعلی آنان می باشد.برای دستیابی به این هدف بنا باید به گونه ای طراحی شود که قابلیت تطبیق با نیازهای در حال تغییر کاربران را فراهم سازد. در عین حال فضای مسکونی باید بتواند محیط لازم را برای برقراری رابطه خانوادگی و همبستگی آن و حفظ کیان خانواده ایجاد کند. شاخصی که تا حد زیادی می تواند میزان پاسخگویی به این نیازها را ارزیابی کنند انعطاف پذیری در طراحی مسکن است. انعطاف پذیری به عوامل عملکردی، اجتماعی- روانی و اقتصادی وابسته است و در طول زمان با تغییر در نظام سکونتی خانواده، بعد خانوار و تغییر فعالیت های اعضای خانواده به اصلی مهم تبدیل می شود. امکان انطباق با تاثیرات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی از منافع و سودمندی های مسکن قابل انعطاف است. در این راستا بهره گیری از الگوهای انعطاف پذیری در مسکن بومی مازندران به منظور دستیابی به پایداری در طراحی می تواند تاثیرگذار باشد. در این تحقیق به روش کیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای سعی شده با مطالعه بر خانه های بومی مازندران و شناخت چگونگی بهره گیری از شاخص انعطاف پذیری در جهت دستیابی به پایداری در آن ها اقدام به ارائه الگویی جهت طراحی مسکن پایداری معاصر نمود.

کلیدواژه ها:

پایداری ، انعطاف پذیری ، فضای مسکونی معاصر ، مسکن بومی مازندران