همگرایی اصول معماری پایدار با تحولات معماری خانه های اصفهان از صفویه تا قاجار

از دیرباز معماران بناهای سنتی در ایران تلاش کرده اند تا با قدرت تفکر و شناخت جامع از محیط پیرامونی، بناهای ارزشمندی بیافرینند. آن ها در طول دوران های مختلف علاوه بر جنبه زیبایی و سودمندی بنا، به پایداری و مطابقت بناها در مقابل اوضاع نامساعدجوی و محیطی توجه ویژه داشته اند که این مقوله، خود گویای مطابقت بناهای سنتی ایران با اهداف و اصول پایداری در معماری است. ویژگی های منحصربفرد معماری خانه های اصفهان ضمن توجه به مسائل زیباشناختی و حفظ محیط زیست، همواره مطابق با بستر خود و پاسخگوی نیازهای اقلیمی منطقه خود بوده اند به طوری که بسیاری از مفاهیم عرصه معماری پایدار در بناهای این شهر به وفور دیده می شود. از آنجایی که خانه مهمترین بنایی است که انسان با آن همیشه سروکار داشته لذا در این مقاله سعی شده به بررسی اصول پایداری معماری در خانه های قدیمی و با ارزش عصر صفوی و قاجاری اصفهان پرداخته شود. روش پژوهش در این مقاله توصیفی _تحلیلی بوده و از طریق مطالعات کتابخانه ای، اسناد موجود و منابع اینترنتی به گردآوری اطلاعات پرداخته شده است. نتایج حاصل از مطالعه نشان می دهد که اصول پایداری معماری در خانه های دوره صفوی و قاجار اصفهان، نه تنها وجود داشته بلکه روندی رو به رشد نیز داشته است. پس امید است که با بررسی ویژگی های معماری خانه های این دوره و مقایسه آن با اصول معماری پایدار، به راهکارهایی دست یافت که از آن ها بتوان در جهت دستیابی به معماری با کیفیت مطلوب در خانه های عصر امروز، استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

خانه ، اصفهان ، معماری پایدار ، معماری صفویه و قاجاریه.