مدلسازی پیامد ناشی از پارگی کامل مخزن وینیل کلراید از مخزن یک مجتمع پتروشیمی با استفاده از روش PHAST

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 466

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IHSC12_217

تاریخ نمایه سازی: 13 مهر 1398

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: هر ساله حوادث بسیار زیادی در صنایع فرآیندی نظیر نفت، گاز و پتروشیمی اتفاق میافتد. صنایع فرآیندی اغلب با مواد شیمیایی پر خطر و واحدهای عملیاتی تحت شرایط دما و فشار بالا نظیر راکتورها و مخازن ذخیره سازی سروکار دارند. وینیل کلراید، مادهای است بشدت سمی، آتشگیر و سرطانزا که در مخازن واحدهای مختلف پتروشیمی ذخیره میگردد. هدف از انجام این مطالعه مدلسازی حوادث ناشی از پارگی کامل مخزن )انفجارو آتش سوزی( و مشخص کردن شدت پیامدهای ناشی از این حوادث می باشد.بود. این روش برای ارزیابی ریسک کمی در فرآیندهای شیمیایی، نفت، QRA روش کار: روش انجام این مطالعه براساس روش گاز، پتروشیمی و صنایع حمل و نقلی بکار گرفته می شود. ابتدا فرآیند مرتبط با مخزن ذخیره سازی مونومر وینیل کلراید بطور کامل شناسایی شد. در مرحله بعد، سناریوها و خطرات محتمل شناسایی و تعیین گردید و برای مدلسازی پیامدها از نرم افزارتخصصیPHAST Riskنسخه7/11استفاده شد.یافته ها: بکارگیری روش پیشنهادی نشان داد که خطرناکترین پیامدهای واحد ذخیره سازی وینیل کلراید شامل آتش ناگهانی و انفجار می باشد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان مرگ و میر ناشی از آتش ناگهانی مربوط به شبهای تابستان با شعاع تحت تاثیر 346متر می باشد که احتمال مرگ و میر در این فاصله بین صفر تا یک در نظر گرفته شده است. در مورد انفجار کامل مخزن، شعاع تحت تاثیر مربوط به موج انفجار 79 متر برآورد گردید که احتمال مرگ و میر در این فاصله بین 0 تا %99 می باشد.نتیجه گیری: هرگونه نشتی و پارگی احتمالی مخازن مونومر وینیل کلراید ممکن است منجر به پیامدهای فاجعه باری گردد. فرآیند ذخیره سازی مونومر وینیل کلراید دارای سطح ریسک بالایی است که قابل تحمل نمی باشد. برای کاهش ریسک باید پارامترهای شدت پیامد و احتمال وقوع و یا میزان مواجهه را کم کرد. بدین منظور استفاده از مخازن کوچکتر، تعدیل متغیرهای عملیاتی (ظرفیت، فشار، دما و غیره) و کاهش سطح مواجهه در پروژه های مشابه، توصیه می گردد.

نویسندگان

محمدجواد جعفری

گروه بهداشت حرفه ای و ایمنی کار، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران، ایران

رحمان بهمنی

کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت حرفه ای علوم پزشکی شهید بهشتی

مصطفی پویاکیان

گروه بهداشت حرفه ای و ایمنی کار، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران، ایران

یاسر خورشیدی بهزادی

گروه بهداشت حرفه ای و ایمنی کار، دانشکده علوم پزشکی آبادان، ایران