بررسی شیوع و عوامل مرتبط با خود درمانی در بین دانشجویان دانشگاه های شهرستان اسفراین در سال 1398

زمینه و هدف: خوددرمانی از بزرگترین مشکلات اجتماعی، بهداشتی و اقتصادی جوامع مختلف از جمله ایران محسوب می شود. بنابراین با توجه به شیوع بالا خودرمانی در بین دانشجویان در ایران برای تغییر در رفتار افراد جامعه باید مطالعات اولیه در زمینه شیوع و فاکتورهای موثر بر روی این پدیده انجام گیرد تا بعنوان پایه ای برای مداخلات بعدی استفاده شود. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین شیوع خوددرمانی و برخی عوامل مرتبط با آن در دانشجویان اسفراین در سال 1398 صورت گرفت.روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی مقطعی با رویکرد تحلیلی بود که بر روی 150 نفر از دانشجویان شهر اسفراین در سال 1398 انجام شد. روش نمونه گیری به صورت طبقه ای متناسب بود. برای جمع آوری نمونه از پرسشنامه استاندارد استفاده شد که به صورت خود اظهاری تکمیل گردید داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و آزمون های کای اسکویر و فیشر در سطح معنی دار p 0/05 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در این مطالعه میانگین سنی دانشجویان21/46 2/7 بود که %40/6 زن و 59/4 مرد بودند. %13/7 از افراد شرکت کننده دانشجوی دانشکده علوم پزشکی، %53/7 دانشجوی دانشگاه فنی و مهندسی و %32/6 دانشجوی دانشگاه پیام نور بودند که از میان آنها %27/1 در خوابگاه،%50منزل شخصی و %22/9 در منزل دانشجویی زندگی می کردند. در مجموع 42% از دانشجویان در یک ماه گذشته ناراحتی جسمی و روانی داشته که %50 از آنها اقدام به خود درمانی کرده بودند. بیشترین میزان خوددرمانی بترتیب مربوط به مصرف داروهای سرماخوردگی(%(50، آنتی بیوتیک((33%/3، داروهای گیاهی(%(25 و داروهای ضد درد (22%/9) بود. در نهایت اینترنت((34%/9، مراکز طبی(%(20، دوستان و آشنایان((18%/2 و رسانه های گروهی((13%/4 بیشترین تاثیر را بر میزان اطلاعات دانشجویان نسبت به داروها داشتند. در این مطالعه متغیر محل سکونت با خود درمانی ارتباط آماری معناداری نشان داد و میزان خود درمانی در دانشجویانی ساکن منازل شخصی نسبت به سایر دانشجویان بیشتر بود.(P=0/02)نتیجه گیری: میزان شیوع خوددرمانی در میان دانشجویانی که در منزل شخصی زندگی می کنند نسبت به سایر دانشجویان بیشتر بوده که احتمال دارد زندگی در خوابگاه باعث افزایش آگاهی دانشجویان شده باشد.

کلیدواژه ها:

خوددرمانی ، دانشجویان ، مصرف دارو