بررسی اثربخشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر افزایش تاب آوری نوجوانان پسر در معرض خطر در یکی از شهرک های نظامی

مقدمه: این پژوهش اثربخشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر افزایش تاب آوری نوجوانان پسر در معرض خطر یکی از شهرک های نظامی را مورد بررسی قرار داده است. روش: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی و به صورت اجرای پیش آزمون- پس آزمون بر روی دو گروه (آزمایش و کنترل) انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی نوجوانان پسر یکی از شهرک های نظامی است که در سال تحصیلی 94-95 در مقطع متوسطه اول و دوم (دامنه سنی نوجوانی) مشغول به تحصیل می باشند از آنجا که تعداد این افراد محدود و مشخص است (75) نفر لذا به صورت تمام شماری مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی این افراد با تکمیل پرسشنامه تاب آوری که به عنوان پیش آزمون استفاده شد مورد بررسی قرار گرفتند و در نهایت از این میان 30 نفری که کمترین میزان تاب آوری را داشتند به عنوان نوجوانان در معرض خطر انتخاب و به شکل تصادفی ساده در در گروه آزمایش ( 15 نفر) و کنترل (15) جایگزین شدند و مداخله درمان راه حل مدار به صورت گروهی و طی 6 جلسه (هفته ای دو جلسه دو ساعته) بر روی گروه آزمایش اجرا گردید و درنهایت پس آزمون انجام شد و متعاقب آن، در فاصله یک ماه، آزمون پیگیری به عمل آمد لازم به ذکر است که در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و نهایتا تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس وT-test انجام پذیرفت. نتایج: نتایج نشان داد که میانگین نمرات گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل از نظر تاب آوری افزایش معناداری یافته است. بحث: با در نظر داشتن ویژگی های سن نوجوانی و رویکرد تحولی که به رشد و تاب آوری وجود دارد لذا درمان راه حل مدار کوتاه مدت به عنوان یکی از مداخلات روانشناختی از قابلیت عملی خوبی در افزایش تاب آوری در نوجوانان در معرض خطر برخوردار است.

کلیدواژه ها:

رویکرد تحولی ، تاب آوری ، نوجوانان در معرض خطر ، مداخله راه حل مدار گروهی