بررسی نماد ستاره هشت پر(شمسه) در دوره های اسلامی و قبل از اسلام

نقش شمسه (خورشید) در ایران باستان از اعتبار خاصی برخوردار بوده است و نشانه قدرت پادشاهان و بقای سرزمین ایران محسوب میشده است. تقدس خورشید یکی از عوامل گرایش به استفاده از نماد شمسه در آثار گوناگون در ایران بوده است که باعث گردید این نقش، در دوره های بعدی نیز به عنوان یکی از نقوش اصلی در اکثر آثار ایرانیان از جمله سفال، دست بافته ها، معماری، نگارگری، زیورآلات و ... کاربرد فراوانی داشته باشد. رویکرد نماد از رویکردهای مهم در تفسیر هنر و تاریخ معماری اسلامی است. هنر و معماری اسلام دارای گنجینه عظیمی از معانی عمیق عرفانی و حکمت الهی است زیرا این هنر و معماری ریشه در بنیانهای ژرف تفکری معنوی و الهی دارد. در این مقاله به بررسی معنای نمادین و رمزگونه این هنر پرداخته و چرایی لزوم وجود چنین لسانی را برای این هنر مورد بررسی قرار میدهیم. سپس به معنای نمادین برخی نقوش، تصاویر و همچنین رنگ و نور در هنر اسلام خواهیم پرداخت و در ادامه، به بررسی معنای نمادپردازی در معماری اسلامی خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

شمسه ، معماری اسلامی ، قبل اسلام ، نماد ، هنر