بررسی ارتباط بین عوامل محیط کار و فرسودگی شغلی در بین پرستاران بیمارستان ولایت دامغان در سال96

مقدمه: کار در محیط های بیمارستانی همراه با استرس های فیزیکی و روانی و اجتماعی است که افراد شاغل را در معرض قرار می دهد، در این میان پرستاران اغلب در معرض بیشترین میزان عوامل استرس زا قرار دارند که می تواند باعث ایجاد فرسودگی ناشی از شغل در میان آن ها باشد. فرسودگی شغلی سندرمی است که به صورت خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و کاهش عملکرد فردی متجلی می شود.هدف از مطالعه ی حاضر تعیین ارتباط بین عوامل خطر احتمالی فردی و محیطی با فرسودگی شغلی در بین پرستاران بیمارستانی بوده است.روش تحقیق: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-مقطعی می باشدکه در بیمارستان ولایت دامغان در بین 145نفر از پرستاران شاغل در6 بخش(CCU وICU ، اطفال، زنان، جراحی، داخلی، اورژانس) با استفاده از پرسشنامه معتبر ماسلاک و جکسون انجام شده است. در نهایت داده های جمع آوری شده بااستفاده از نرم افزارspss موردتجزیه تحلیل قرار گرفته است. یافته ها: بر اساس یافته های این پژوهش در 40% از پرستاران مورد مطالعه، دارای علائم فرسودگی شغلی از حد متوسط به بالا هستند. بیشترین میزان فرسودگی شغلی در حیطه ی عملکرد فردی(85%) بوده است. همچنین نتیجه مطالعه نشان می دهد بین فرسودگی شغلی و فاکتورهای سن(018/0P=)، سابقه کاری(023/0P=) ارتباط معنا داری وجود داشته و بین حیطه مسخ شخصیت در فرسودگی شغلی و جنسیت(002/0P=) ارتباط معنادار وجود دارد.از طرفی نتایج به دست آمده حاکی از آن است که میان فرسودگی شغلی وفاکتور های(وضعیت اقتصادی، وضعیت تاهل، نوبت کاری،) ارتباط معنادار وجود ندارد.نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده میزان شیوع فرسودگی شغلی در میان پرستاران قابل توجه است. بنابراین بسیار لازم است که در برنامه های سلامت و ایمنی کارکنان، عوامل استرس زا در محیط کار با انجام مداخلات مناسب کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، پرسشنامه ماسلاک ، پرستاران