اثر شکستگی استخوان بر اندازه گیری اشباع اکسیژن شریانی

مقدمه : پالس اکسی متر به عنوان یک وسیله مهم و پرکاربرد در بخش های گوناگون بیمارستان و همچنین مراقبت های پیش بیمارستانی کاربرد دارد. ارزشمند بودن استفاده از پالس اکسی متری در اندام شکسته هنوزمشخص نیست. هدف از این مطالعه بررسی اثر شکستگی استخوان بر اندازه گیری اشباع اکسیژن شریانی بود.روش کار:این مطالعه توصیفی-مقایسه ای بر روی314 بیمار دارای شکستگی استخوانی (سال 95 تا 96 )انجام شد. مقدار SPO2 و HR ارزیابی شده با استفاده از پروب انگشتی پالس اکسی متر بین اندام شکسته و اندام قرینه سالم طرف مقابل آن (به عنوان گروه کنترل) مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: از 367 بیمار دارای شکستگی 314 بیمار شرایط ورود به مطالعه را داشتند. مجموعا اندازه گیری میانگین SPO2 ثبت شده در اندام سالم در مقابل اندام شکسته قرینه در بیماران 91.4 ± 1.8 در مقابل 91.3± 1.6 بود(007/0=P) . به صورت کلی میانگین ضربان قلب اندازه گیری شده توسط پروب پالس اکسی متر در اندام شکسته 91± 17.4 و در اندام قرینه سالم بیماران 91.2± 17.4 بود که از نظر آماری تفاوت معنادار نداشت 1/0= P. مقایسه میانگین نبض اندام سالم و اندام شکسته در گروه های با BMI مختلف حاکی از وجود تفاوت معنی دار در گروه با BMI نرمال (026/0=P) و افراد چاق با BMI 30 یا بیشتر (044/0=P)بود. میانگین نبض اندام سالم و اندام شکسته در افراد با اضافه وزن (30> BMI≥25) با هم تفاوت معنی دار نداشت (253/0=P).نتیجه گیری: استفاده از پروب پالس اکسی متری در اندام دارای شکستگی استخوان، بدون آسیب عروقی واضح در صورت ضرورت ارزشمند و معتبر است.

کلیدواژه ها:

اشباع اکسیژن شریانی ، اندازه گیری ، اندام شکسته