نگرشی بر مدیریت زیستگاه ها و حیات وحش در سطح سیمای سرزمین

زیستگاه ها و حیات وحش بعنوان بخشی از موجودی محیط زیست هر کشور نقش و جایگاه بالایی در آینده توسعه پایدار و درخور آن کشور دارند. بنابراین توجه به مدیریت صحیح این منابع محیط زیستی در سطح کشور بر مبنای اصول و روش های علمی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مدیریت منابع محیط زیست بویژه حیات وحش بر اساس رویکردهای مرسوم مشکلات متعددی را پیش روی این منابع قرار داده است. رویکرد سیمای سرزمین رویکردی است که در راستای مدیریت حیات وحش، مدیریت تمامی منابع سرزمینی را به صورت یکپارچه مورد توجه قرار می دهد. سیمای سرزمین می تواند بعنوان یک موزائیکی از لکه های زیستگاهی در نظر گرفته شود که در سطوح مختلف آن موجودات زنده در حرکتند، ساکن می شوند، زادآوری داشته و سرانجام می میرند و به خاک بر می گردند. بهترین راه برای تجسم و تصور سیمای سرزمین، دیدن زمین از یک نمای هوایی یا بررسی عکس های هوایی است، به گونه ای که پی ببریم که یک تکه زمین چگونه درون یک تصویر بزرگتر قرار گرفته است. در بوم شناسی سیمای سرزمین، روابط میان جنبه های زمین شناسی، آب شناسی، پوشش گیاهی، حیات وحش، اوضاع اقتصادی و اجتماعی و... بر اساس رویکردی علمی مطالعه و بررسی می گردد. در مدیریت مناطق حفاظت شده و زیستگاه های حیات وحش توجه به روند مدیریتی موجود در بستر به اندازه این روند در زیستگاه و مناطق (بعنوان جزایر) دارای اهمیت است. در این نوشتار، به طور ویژه به مسائلی در خصوص مدیریت حیات وحش در سطح سیمای سرزمین پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

زیستگاه ها و حیات وحش ، مدیریت ، سیمای سرزمین