بررسی مقایسه ای مهارت معناشناسی در کودکان 4 تا 8 سال دارای لکنت رشدی و کودکان فاقد لکنت

مقدمه و اهداف: لکنت یکی از اختلالات رشدی گفتار است که درآن روانی گفتار به علت مشکل سیستم عصبی درتولید فرمان های مناسب برای ارسال به عضلات تولیدی گفتار به هم می ریزد. ارتباط بین زبان و لکنت به دلیل همزمانی با دوره سریع رشد زبانی کودکان حائز اهمیت است. رشد معناشناسی نسبت به نحو درکودکان دارای لکنت عقب تر است که اینناهماهنگی می تواند علت مشکلات این افراد در روانی گفتار طبیعی باشد. هدف از اجرای پژوهش بررسی مهارت معناشناسی زبان در کودکان دارای لکنت می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی و توصیفی تحلیلی بود. جامعه آماری شامل 32 نفر بود که 16 نفر، کودکان 8 - 4 سال دارای لکنت و 16 نفر فاقد لکنت با دارا بودن معیارهای ورود از مراکز درمانی، آموزشی و پیش دبستانی شهر مشهد انتخاب شدند. ابزار پژوهش زیرآزمون معناشناسی آزمون استاندارد TOLD بود. داده ها وارد نرم افزار SPSS-16 شد و بااستفاده از آزمون Kolmogorov-Smirnov نرمال بودن توزیع داده ها بررسی شد.همچنین توسط آزمون تی استیودنت مقایسه عملکرد دو گروه به لحاظ آماری بررسی شد.یافته ها: براساس نتایج به دست آمده، دو گروه مورد مطالعه در خرده آزمون واژگان تصویری تفاوت معناداری نشان دادند P<0/05 ولی در دو خرده آزمون دیگر تفاوت معناداری حاصل نشد. نتیجه گیری: نتایج بیان می کند که نیاز است برای بهبودی روانی گفتارعلاوه بر تکنیک های بالینی درجهت افزایش روانی بر روی حیطه معناشناسی زبان به ویژه نامیدن در مواجهه نیز کار شود.

کلیدواژه ها:

لکنت ، معناشناسی ، سن