تعیین اثربخشی رویکرد درمانی قصه محور بر پذیرش عواطف مثبت و تحمل عواطف منفی در دانش آموزان کم توان ذهنی دوره متوسطه تحصیلی آموزش و پرورش ناحیه سه شیراز

سابقه و هدف : پذیرش عواطف مثبت و تحمل عواطف منفی دو مولفه تاب آوری هستند.لازم است نوجوانان این مهارت ها را بیاموزند. اگر نوجوانان به کم توانی ذهنی دچار باشند فراگیری این مهارت ها بیشتر ضروریاست. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی رویکرد درمانی قصه محور بر توانایی پذیرش عواطف مثبت و تحمل عواطف منفی در نوجوانان کم توان ذهنی است . روش : روش این پژوهش ، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری آن دانش آموزان کم توان ذهنی دوره متوسطه تحصیلی در آموزش و پرورش ناحیه سه شیراز بود. از بین تمامی دانش آموزان جامعه آماری،به شیوه نمونه گیری در دسترس 20 دانش آموز انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه تاب آوری کانر –دیویدسون بود.گروه آزمایش به مدت 10 جلسه تحت تاثیر قصه درمانی قرار گرفتند اما گروه گواه مداخله ای را دریافت نکردند. یافته ها : داده های جمع آوری شده با روش تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.تفاوت میانگین های گروه آزمایش در متغیر تحمل عواطف منفی (با سطح معناداری 0/009) معنادار بود. نتیجه گیری : براساس یافته های آماری می توان دریافت که رویکرد درمانی قصه محور بر افزایش تحملعواطف منفی در دانش آموزان کم توان ذهنی دوره متوسطه تحصیلی آموزش و پرورش ناحیه سه شیراز موثر است.

کلیدواژه ها:

رویکرد درمانی قصه محور ، پذیرش عواطف مثبت ، تحمل عواطف منفی ، نوجوانان کم توان ذهنی ، تاب آوری