طراحی بهینه ی کنترل کننده ی ذخیره ساز انرژی مغناطیسی به منظور کاهش نوسانات زیر سنکرون

افزایش تقاضا برای الکتریسیته ی مصرفی، طراحان را به آن وا داشته است که راه حلهایی اصولی در ارتباط با این افزایش تقاضا ارایه کنند. جبرانسازی سری خطوط انتقال طولانی یک راه حل اقتصادی برای پاسخگویی به این افزایش تقاضا میباشد، چرا که ظرفیت خطوط را برای عبور حداکثر توان انتقالی آزاد می سازد و پایداری سیستم را بهبود می بخشد. در جبرانسازی سری خطوط انتقال معضلی وجود دارد که با نام تشدید زیر سنکرون شناخته میشود. در این مقاله مساله-ی پدیده ی تشدید زیر سنکرون به صورت یک مساله ی بهینه سازی چند هدفه حل میگردد. تجهیز جبران ساز به کار رفته شده برای جبران توان راکتیو، ابررسانای ذخیره ساز انرژی مغناطیسی میباشد. توابع هدف به کار رفته به صورت انرژی ابررسانای ذخیره ساز انرژی مغناطیسی، تغییرات سرعت روتور و اختلاف بین توان مکانیکی ورودی و توان الکتریکی خروجی میباشد. الگوریتم بهینه سازی پیشنهادی در این مقاله، الگوریتم ژنتیک میباشد که بر سیستم کنترلی اینورتر ابررسانای ذخیره ساز انرژی مغناطیسی اعمال میشوند. برای اثبات کارایی این الگوریتمهای پیشنهادی، روشهای پیشنهادی بر روی شبکه ی نمونه ی استاندارد IEEE first benchmark پیاده سازی میگردد و نتایج حاصل از هر یک از این روشها استخراج شده و با یکدیگر مقایسه میشوند.

کلیدواژه ها:

تشدید زیر سنکرون ، ابررسانای ذخیره ساز انرژی مغناطیسی ، الگوریتم بهینه سازی ژنتیک