توسعه میان افزا، فرصتی برای تجدید حیات در زمینه های تاریخی نمونه موردی: کاروانسرای گمشده امیرچخماق یزد

بافت ها و زمینه های تاریخی به عنوان بخش مهمی از ثروت فرهنگی و هویت ساکنین شهر به علت عدم پاسخگویی به نیازهای روز، در گذر زمان به فراموشی سپرده شده اند و توسعه در خارج از محدودهی این مناطق روند انزوای آنان را بیش از پیش سرعت بخشیدهاست. توسعه ی میانافزا به عنوان رویکردی در تجدیدحیات سعی دارد با بهره گیری از فرصت های درونی موجبات احیاء و زنده ساختن این قبیل بافتها و زمینه های تاریخی را فراهم آورد. رویکردهای متفاوت توسعه میان افزا در دهه-های گذشته مورد آزمون و خطا واقع شده است، با اینحال اعتبار این نوع از توسعه در بافت ها و زمینه های تاریخی به رویکرد حفاظت محور آن متکی میباشد. توسعه ی میان افزا به عنوان رویکردی پایدار و درونزا برای ارتقاء، اعتلا و پیشرفت؛ در کنار نگاهی حفاظتمحور میتواند فرصتی برای تجدید حیات بافتها و زمینه های تاریخی باشد. کاروانسرای امیرچخماق، نمونه موردی مقاله حاضر، تک های گمشده از پازل مجموعهی ارزشمند امیرچخماق یزد است که در چند دهه گذشته تجارب مختلفی در آن صورت گرفته و بعد از تخریب گسترده در دهه گذشته، اکنون بصورت زمینهای بلاتکلیف و خالی بهجای مانده است. در این پژوهش سعی بر آن است تا با گردآوری اطلاعات میدانی و کتابخان های و اتکا بر روش تحلیل و توصیف با تکیه بر استدلال منطقی، رویکرد توسعه میان افزا با نگاهی حفاظت محور در جهت تجدید حیات این کاروانسرا و نقش آفرینی آن در مجموعه امیرچخماق یزد با مرور تاریخچه و ارزیابی اقدامات صورت گرفته در سایت، تبیین گردد.

کلیدواژه ها:

مجموعه امیرچخماق ، میانافزا ، تجدید حیات ، زمینه تاریخی ، یزد