بررسی اثر ضریب نفوذ و اندازه نانوذرات دارورسان و ضخامت لایه پروتئینی در رهایش دارو به روش اجزا محدود

امروزه در سیستم های دارورسانی هدفمند به صورت قابل توجهی از نانوذرات جهت رساندن دارو به بافت های آسیب دیده استفاده می شود. یکی از مسائل اساسی در این سیستم ها بر هم کنش نانوذرات با پروتئین ها و سلول های محیط بیولوژیکی بدن و ایجاد پیوند با آن ها است که رهایش دارو را تحت تاثیر قرار می دهد. در این پژوهش با ارائه مدل اجزا محدود مناسبی اثر ضریب نفوذ نانوذره و لایه پروتئینی، اندازه نانوذره و ضخامت لایه پروتئینی در رهایش دارو مورد بررسی قرار گرفته است. مدلاجزا محدود پیشنهادی با نتایج تجربی موجود رهایش دارو اعتبارسنجی شده است. در مدل حاضر فرض شده است که مکانزیم اصلی رهایش دارو پدیده نفوذ است. همچنین ضریب نفوذ لایه پروتئینی مستقل از ضریب نفوذ نانوذره حامل دارو است. نتایج نشان می دهد که افزایش ضریب نفوذ نانوذره و لایه پروتئینی منجر به افزایش نرخ رهایش دارو می شود. همچنین با کاهش اندازه نانوذرات و نیز کاهش ضخامت الیه پروتئینی میزان رهایش دارو در بازه های زمانی مختلف افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

رهایش دارو ، نانوترات دارورسان ، لایه پروتئینی ، قانون فیک ، روش ایزا محدود