ارائه روشی در مسیریابی شبکه های حسگر بیسیم بر اساس خوشه بندی

شبکه حسگر بی سیم به شبکه ای از حسگرهای خود راهبر گفته می شود که با فاصله پخش شده اند و برای اندازه گیری گروهی برخی از کمیت های فیزیکی یا شرایط محیطی مانند دما، صدا، لرزش، فشار، حرکتیا آلاینده ها، در مکان های مختلف یک محدوده کاربرد دارد. یکی از روش هایی که در این شبکه ها برای کاهش مصرف انرژی بسیار رایج است، خواباندن گره ها در مواقعی است که بار کاری آنها پایین تر می باشد. خواباندن گره ها ممکن است در لایه های مختلف و واحدهای مختلف حسگر انجام شود و اثرهای متفاوتی بر روی طرز کار شبکه داشته باشد. خواباندن واحد فرستنده حسگر می تواند به صرفه جویی بسیاری منجر شود ولی در عین حال ممکن است باعث بالا رفتن درصد پیام های از دست رفته و یا تاخیر در انتقال داده گردد. خواباندن واحد حسگر گره ها نیز می تواند به صرفه جویی بالایی در مصرف انرژی منجر شود. خوابیدن این واحد باعث پایین آمدن پوشش و یا دقت و یا سرعت پاسخ شبکه می گردد. رایج ترین روش برای حل مشکلات، استفاده از خوشه بندی است که بجای اینکه گره های حسگر داده های خود را مستقیما به گره Sink بفرستند به سرخوشه بفرستند و سرخوشه داده ها را به گره Sink ارسال نماید. انتخاب سرخوشه از عوامل مهم در خوشه بندی به شمار می آید. انتخاب نامناسب سرخوشه باعث افزایش فاصله تا اعضای خوشه و سرخوشههای دیگر میگردد. در این مقاله با هدف افزایش طول عمر در خوشه بندی با بکارگیری الگوریتم های کندوی زنبور عسل پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

شبکه های حسگر بی سیم ، کاهش مصرف انرژی ، خوشه بندی ، طول عمر ، صرفه جویی