تحلیل قواعد حاکم بر قراردادهای هوشمند در فقه و حقوق موضوعه

قراردادهای هوشمند یک پروتکل تراکنش رایانه ای جهت اجرای مفاد قراردادها است. دو هدف کلی از قراردادهای هوشمند دنبال می شود که یکی ارضای شروط معمول قرارداد مانند شرایط و ضوابط پرداخت ، حفظ محرمانگی و اتمام قرارداد و دیگری حداقل نمودن استثنایات تصادفی و عمدی و نیاز به وجود واسطه های مورد اعتماد است . قراردادهای هوشمند در مدل داخلی شان ، صرفا کدهای برنامه نویسی شده هستند و برای تسهیل قرارداد اصلی ایجاد شده اند و بنابراین قرارداد نیستند اما در مدل خارجی ، آنها توافقی هستند که به صورت شرط ضمنی در قرارداد اصلی گنجانده می شود و بنابراین ، قرارداد هستند . این قراردادها در مدل خارجی شان بر اساس ماده 10 قانون مدنی ، یک قرارداد لازم است و خیارات نیز در آن جاری است . با این حال ، برخی از انواع خیارات هم چون خیار تاخیر ثمن با توجه به ماهیت قرارداد هوشمند ، امکان تحقق در آن را ندارند.

کلیدواژه ها:

قرارداد هوشمند ، فقه ، حقوق موضوعه ، بلاک چین