صلح طلبی، اندیشه ملی ایرانیان در شاهنامه

قوم ایرانی از پیشینه غنی فرهنگی برخوردار است؛ ایرانیان در طی چند هزار سال گذشته توانسته اند فرهنگ واندیشه متعالی خویش را به شیوه های مختلف از نقل سینه به سینه گرفته تا حک کردن نشانه ها بر چوب ها و سنگ هابرای آیندگان ثبت کنند. بعد از آن که خط و نوشتار پدید آمد، توانستند این اندیشه ها را در آثار مکتوب ماندگارکنند. شاهنامه یکی از برجستهترین آثار ملی به شمار می رود که فردوسی در تار و پود ابیات آن، فرهنگ و اندیشهملی ایرانیان را به خوبی انعکاس داده است. در فرهنگ و اندیشه ایرانی از دیرباز صلح طلبی و آرامش اجتماعی اهمیتفوق العادهای داشته است. ایرانیان در عین قدرت و سربلندی هیچوقت زورگویی و رفتارهای تهاجمی را نپسندیده اند واز هرگونه رفتاری که منجر به ظلم و ستم به بیگناهان گردد، پرهیز کرده اند. شاهان و پهلوانان ایرانی نیز از قدرت وپهلوانی خود برای ظلم و ستم به دیگران استفاده نکرده اند و تا زمانی که حیثیت ملی و شان آنان به مخاطره نیفتادهاست، دست به شمشیر نبرده اند. در حال حاضر که جنگ های خانمانسوز با پیشرفته ترین سلاح های صنعتی حیاتبشر را در کل جهان و نظام هستی تهدید می کند، ضرورت ایجاد صلح و آرامش بیشتر احساس می شود و میتوان بهوضوح دریافت که صلح و همنوع دوستی یکی از نیازهای کنونی جوامع بشری است. سوال پژوهش آن است کهفردوسی در چه حدی و با چه شیوه و کیفیتی اندیشه صلح طلبی ایرانیان را در شاهنامه انعکاس داده و سبب ترویجاین اندیشه ناب شده است. در این پژوهش به شیوه تحلیلی – توصیفی اندیشه صلح دوستی و آرامش طلبی ایرانیان درسطح جهانی بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، ایرانیان ، فرهنگ ، اندیشه ملی ، صلح طلبی ، اقتدار ، عزت