واکاوی گزاره های هویت و شخصیت انسان ایرانی درشاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی تنها منظومه حماسی درتوصیف جنگ ها و شرح حال شاهان و پهلوانان نیست. بلکه در بردارنده مفاهیم غنیو پربار اخلاقی و دینی ،اسلامی است. جایگاه برجسته ی شاهنامه ی فردوسی درشکل گیری هویتی ایرانیان درطول بیشاز هزار سال همواره زیمنه ساز مناسبی برای شناخت لایه های زیرین و اعماق روح جمعی ایرانیان به شمار رفته است. از این رواندیشیدن و تعمق در این اثر پرارج، درک هر چه بهتری از نوعی جهان بینی و نگرش ایرانیان در عرصه ی روابط فراسازمانی راارائه میدهد. به بیان دیگر شاید هیچ اثری به شگرفی شاهنامه ی فردوسی بازتاب آمال وآروزهای انسان ایرانی در مسیر پر فراز وفرود تاریخ وهستی نباشد. بر این بنیان در این مقاله تلاش گردیده است تا با پیوند میان پندارهای اسطورهای و آرایه های حماسیمندرج درشاهنامه، تجلی و به سطح آمدن استمرارگونه ی برخی رسوبات هویتی شاهنامه را در اکنونیت نگرش ایرانیان به عرصهی روابط خارج از مرزهای ایران با محور قرار دادن عنصر خرد در شاهنامه، مورد پردازش و خوانشی نوقرار گیرد .روش بررسیبه شکل کتابخانه ای و تحلیل محتوایی بوده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، تکوین هویت ، ، خردورزی ، شخصیت انسانی