گریزی به رگه های پیوند رقص سماع عرفانی و تلفیق آن با هنر نقاشی مدرن

در ایجاد تناسب بین فضای عرفان و هنر همان گونه که سالک در مقام شهود، به دیده های خویش مومن است؛ هنرمند نیز در خلق اثر بدیع با چنین حالتی روبرو خواهد بود و این توفیق نیز مستلزم نیل به یک حقیقت ثابت و یک محبوب است که در ابداع اثر هنری، حقیقت به ظهور رسیده، تابلو، مجسمه، موسیقی و ... می باشد. تدقیق در مفهوم عرفانی سماع و صورت شناسی آن در عناصر زیبایی رنگ و نقاشی، زمانی گویاتر می گردد که به سیر تلفیقی آن با نقاشی مدرن پرداخت و این تحلیل، زیبایی شناسی را تا جایی پیش می برد که می توان یک محور کاربردی تری را ارائه داد. هدف غایی این جستار مدعی است که نقاش هنرمند بتواند با تلفیق یکی از سنت های سلوک (سماع) که آن را از نگارگران س8ل3ف اخذ کرده است؛ با استناد به ظواهر طبیعت به صورت نمادین و با خلط رنگ های مذهبی، همراه با نگرشی عرفانی به اصل و مبدا، آن را به تصویر بکشد.

کلیدواژه ها:

رقص ، سماع ، هنر تلفیقی ، نقاشی مدرن