آزادی های عمومی و حقوق ملت

حقوق ملت از مباحث محوری نظام های سیاسی است که در قانون های اساسی نظام ها به آن تاکید می شود. حقوق ملت از یک طرف مجموعه حقوق طبیعی است که از خصلت عالی انسان ناشی می شود و قانونگذاران در تدوین قوانین، حق سلب یا محدودیت آن را ندارند و دولت ها نباید مانعی در مقابل آن ایجاد نمایند. از طرف دیگر مجموعه حقوق موضوعه ای است که دولت اجرای آن را طبق قوانین داخلی برای اتباع خود تامین و تضمین کرده و محتوای آن حقوق از یک کشور به کشور دیگر متفاوت می باشد. شناسایی و تعیین حقوق برای ملت جزء بخش های اصلی قانون اساسی می باشد. اما این امر متضمن به رسمیت شناختن حقوق و آزادی ها به صورت مطلق نیست، بلکه همواره اغلب مصادیق حقوق ملت در قانون اساسی در محدوده مشخص مشروعیت اعمال دارند. اما قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به گونه ای فراگیر و مفصل در فصل سوم و از اصول نوزدهم تا چهل و دوم به حقوق ملت پرداخته است. البته اصولی در قانون اساسی وجود دارد که حقوق ملت را دربر می گیرد اما در ذیل فصل حقوق ملت نیامده است؛ مانند اصل 8 (وظیفه امر به معروف و نهی از منکر را همگانی و برعهده مردم نسبت به یکدیگر، دولت نسبت به مردم و مردم نسبت به دولت می داند) اصل نهم (وظیفه دولت یا ملت بودن مطرح است) اصل 107 (برابری همه ملت حتی برابری رهبر با مردم است) و اصولی مانند اینها. این مهم نشانگرآن است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در زمان تدوین ، یکی از مترقی ترین و پیشرفته ترین قوانین اساسی در سطح جهان بوده است.

کلیدواژه ها:

آزادی های عمومی ، ملت ، قانون اساسی ، حقوق مدنی سیاسی ، حقوق اجتماعی اقتصادی ، حقوق قضایی